ilin dummomente prenanta ilin de la partorejo****: li animis ilin per reaj krioj, kaj ili malaperis rapidaj.
Carlos, Johano Anĝelo kaj mi disiris en la deklivo. Malmulte poste*** ni vidis ke komencis trairi ĝin, sekvata deproksime de unu el la hundoj de Jozefo, la cervo, malsupreniranta laŭ la canada**** malpli** lo ni supozis.
Al Johano Anĝelo blankiĝis la okuloj kaj la rido lasis vidi ĝis la mueloj de sia fajna dentaro. Tamen, de ordoni al li ke restu en la canada*****, por se la cervo revenus al ĝi, li trairis kun Braulio, kaj preskaŭ samrapide kiel la ĉevaloj, la pajonales kaj ramblas**** kiuj apartigis nin de la rivero.******
Carlos kaj mi elĉevaliĝis por povi helpi Braulion en la fundo de la vega***.
Perdinte pli lo unu horo en iroj kaj revenoj, ni aŭdis fine la bojadon de hundo, kiuj donis al ni esperon ke oni retrovis la spuron. Sed Carlos ĵuris elirinte el bambuaro kie li enmetiĝis sen scii kiel kaj kiam, ke la stulta nigro sia lasis iri la ĉasaĵon rivermalsupren.
Braulio, kiun ni ne vidis de iom da tempo, kriis kun voĉo tia ke malgraŭ la distanco ni povis aŭdi ĝin:
—Tie ĝi iras, tie ĝi iras! Lasu unu kun ĉaspafilo tiiiie; vi eliru al la senherbaaaaĵo, ĉar la cervo reiras al Hoooonda.
Restis al paĝio de Carlos en sia deĵorejo, kaj tiu ĉi kaj mi iris preni niajn ĉevalojn*****.
La ĉasotaĵo eliris en tiu momento de la vega****, je granda distanco de la hundoj, kaj malsupreiniris al la domo.
—Deĉevaliĝu —mi kriis al Carlos— atendu ĝin apud la barilo.***
Li faris tion tiel, kaj kiam la cervo penadis, laca jam,
