salti la barilon de la fruktoĝardeno, li pafis sur lin: la cervo daŭris; Carlos restis atonito***.
Braulio alvenis en tiu momento, kaj mi saltis de la ĉevalo, ĵetante la bridojn al Johano Anĝelo.
De la domo oni vidis ĉion kio okazis. Don Jeronimo transsaltis, ĉaspafilo en mano***, la apoglato de la koridoro,
—Estu singarda! Estu singarda! Vidu vi ke ĉirkaŭ tie*** venas ĉiuj.
Braulio sekvis deproksime la cerrveton, evitanta tiel ke la hungoj dispecigu ĝin.
La besto eniris en la koridoro neatenta kaj trema, kaj kuŝiĝis preskaŭ senspira sub unu el la sofoj, de kie eltiris ĝin Braulio kiam Carlos kaj mi alvenis rapidpaŝe. La ĉasado estis amuziga al mi; sed li klopodis vane okulti la senpaciencon kiu kaŭzis al li erari tiun belan pafon.
Emma kaj Maria alproksimiĝis time tuŝi la cerveton, petegante ke ni ne mortigu ĝin: ĝi ŝajnis kompreni ke oni defendis ĝin, ĉar ĝi rigardis ilin kun malsekaj kaj miraj okuloj, muĝante mallaŭte, kiel eble ĝi kutime faris por voki sian patrinon. Ĝi restis senkulpa****, kaj Braulio nepre volis montri ĝin kaj meti ĝin en konvena loko.
Ĉio pasinte, Majo alproksimiĝis al la malliberulo, ĝi flaris ĝin je la distanco kiu l aprudento postulis, kaj tendiendos ede nuevo** en la salono, apogis la kapon sur la manoj kun la plej granda trankvilo, sen ke esu sufiĉa tiu ekzotika konduto por senigi ĝin de mia korinklino.
Nelonge poste, kiam Braulio ĝisis min por reiri al la monto, li diris al mi:
—Via amiko estas furioza, kaj mi igis lin tia por privenĝi la chacota** kiun li faris de miaj hundoj tiun ĉin matenon.
