penigan rakonton kiun ŝi ĵus estis farinta al li―, tio signifas ke vi neniam emos edziniĝi?
Ŝi respondis al li movante la kapon en nea signo, sen kuraĝo rigardi lin.
―Mia kara, vi certe konis iun amaton. ―daŭrigis mia patro; vi ne neas, ĉu?
―Mi jesas ―respondis al li Maria timo-plene
―Ĉu li ne estas pli bela ol tiu knabo kiun vi rifuzis? ― kaj tion dirante al ŝi, mia patro pasigis sian dekstran manon tra ŝian frunton celante ke ŝi rigardu lin―. Ĉu vi taksas vin tre bela?
―Ĉu mi? Ne, sinjoro.
―Jes; kaj sendube kelkiu tion diris al vi multajn fojojn. Diru al mi kia estas tiu bonsortulo.
Maria tremadis ne kuraĝante respondi unu plian vorton, kiam mia patro daŭrigis, dirante al ŝi:
―Li fine indigos vin je si; vi certe volas ke li estu utila homo... Do, koncedu tion al mi; ĉu li ne diris al vi ke li rakontis ĉion al mi?
―Sed... se estas nenio por rakonti!
―Ĉu vi do havas sekretojn al via paĉjo? ―li diris rigardante ŝin afable kaj per plenda tono, kio kuraĝigis Maria-n respondi:
―Do, ĉu vi ne asertas ke oni rakontis ĉion al vi?
Mia patro restis silenta dum tempeto. Ŝajne afliktadis lin iu memoro. Dum ili supreniradis la ŝtupojn de la ĝardena koridoro ŝi aŭdis lin diri:
―Povra Salomono!
Kaj samtempe li pasadis unu el siaj manoj tra la hararo de la filino de sia amiko.
Tiuvespere dum la vespermanĝo, kiam mi krucadis ilin, la rigardoj de Maria ekmalkovris tion kio estis okazinta inter mia patro kaj ŝi. Fojfoje ŝi restadis enpensa, kaj ŝajnis al mi rimarki ke ŝiaj lipoj silente prononcas iujn vortojn, kiel preteratente ŝi kutimis fari per versoj ŝatataj.
