La sekvan matenon mia patro diktadis kaj mi skribadis, dum li sin razadis, faro kiu neniam interrompis la komencitajn laborojn, kvankam en tio li ĉiam faris sian plejeblon. Lia restanta krispa hararo, abunda sur la posta parto de la kapo kaj kiu lasis dedukti kiom belaj estis la haroj kiujn li portis en sia junaĝo, ŝajnis al li iom longa. Duonapertante la pordon kiu komunikis kun la koridoro. Li vokis mian fratinon.
―Ŝi estas en la legom-ĝardeno ―respondis Maria el la kudro-ĉambro de mia patrino― Ĉu vi bezonas ion?
―Venu vi, Maria ―li respondis ĝuste dum mi prezentadis al li kelkajn finitajn leterojn por ke li ilin subskribu― Ĉu vi deziras ke ni daǔrigu morgaǔ? ―li demandis al mi subskribante la unuan.
― Kial ne?...
―Estos bone, ĉar multo farendas; laborante duope, ni nin liberigos pli frue. Eblas ke sinjoro A... skribu ion pri sia vojaĝo en la venonta poŝt-sendado; li ja malfruas sciigi kiam vi devas esti preta. Eniru, kara ―li aldonis sin direktante al Maria, kiu atendadis ekstere trovinte la pordon duon-fermita.
Ŝi eniris dirante bonan tagon. Ĉu ĉar eble ŝi estis aǔskultinta la lastajn vortojn de mia patro pri mia vojaĝo, ĉu ĉar ŝi ne povis forgesi sian genian timidecon antaǔ li, des pli ek de kiam mi estis parolinta al li pri nia amo, ŝi iomete paliĝis. Dum li fin-subskribadis, la rigardo de Maria iradis tra la plakoj*** de la ĉambron, post kiam ĝi kaŝe renkontis la mian.
―Rigardu ―diris al ŝi mia patro, ridete montrante al ŝi siajn harojn. Ĉu vi ne opinias ke mi havas tro longan hararon?
Ankaǔ ŝi ridetis respondante: ―Jes, sinjoro.
―Do tondu ĝin iomete ―kaj por ĝin doni al ŝi, li prenis la tondilon el skatolo kiu troviĝis aperta sur unu el la tabloj― Mi eksidiĝos por ke vi povu labori pli komforte.
