Tion dirinte, li sidiĝis meze de la ĉambro, turnante sian dorson al la fenestro kaj al ni.
―Klopodu ne senharigi min, mia kara ―li diris kiam ŝi estis komenconta― Ĉu estas komencita la alia letero? ―li aldonis, sin direktante al mi.
Li komencis dikti parolante kun Maria dum mi skribadis.
Do vi trovas amuza ke mi demandu al vi ĉu mi havas multajn harojn?
Ne, sinjoro ―ŝi respondis, sin turnante al mi ĉu la afero procedis bone.
Do, tiel kiel vi vidas ―daǔrigis mia patro―, ili estis nigraj kaj abundaj kiaj aliaj kiujn mi konas.
Maria delasis kion ŝi havis tiumomente en la mano.
―Kio okazas? ― demandis li, turnante la kapon por vidi ŝin.
―Ke mi kombos ilin por tondi pli taǔge.
―Ĉu vi scias kial ili elfalis kaj griziĝis tiel frue? ―li demandis al ŝi post kiam li diktis frazon al mi.
―Ne, sinjoro.
Zorgu ne erari, karulo.
Maria ruĝiĝis rigardante min kun la plena kaŝo necesa por ke mia patro ne rimarku ĝin, en la spegulo de sia ban-ĉambra tablo kiun li havis antaǔ si.
―Nu, kiam mi estis dudekjaraĝa― li daǔrigis―, tio estas, kiam mi edziĝis, mi kutimis bani mian kapon ĉiutage per kolonja akvo. Tia sensencaĵo! Ĉu ne?
―Kaj ankoraŭ nuntempe.
Mia patro ellasis tiun harmonian kaj sonoran ridon kiun li kutimis.
Mi legis la finon de la frazo skribita kaj li, diktinte unu plian, daǔrigis sian dialogon kun Maria.
―Ĉu finite?
―Mi kredas ke jes; ĉu ne? ―li aldonis, konsultante min.
Kiam Maria kliniĝis por forskui la har-eltondaĵojn
