Descendante la lastajn montetojn Johano, kiun ŝi kondukis je la mano, diris al mi:
―Maria volas ke mi estu kuraĝa por iri, kaj ŝi estas laca.
Do mi ofertis al ŝi mian brakon por apogo, kio mi ne estis povinta fari antaǔe en konsidero al Emma kaj al mia patrino.
Ni jam troviĝis je malgranda distanco de la domo...Estingiĝadis la ĉiel-ruĝoj kiujn la suno, sin kaŝinte, estis lasinta super la okcidentaj monto-ĉenoj: la luno, leviĝante je nia dorso super la montarojn de kiuj ni estis forirantaj, ĵetadis la malkvietajn ombrojn de la salikoj kaj grimpo-plantoj de la ĝardeno sur la murojn pale iluminatajn.
Mi gvatadis la vizaĝon de Maria, kion ŝi ne rimarkadis, serĉante la simptomojn de ŝia malsano, al kiuj ĉiam antaǔis tiu melankolio kiu tuje ŝin estis kaptinta.
―Kial vi malgajiĝis? ―mi fine demandis al ŝi.
―Ĉu mi ne statis tute kiel ĉiam? ―si respondis al mi kvazaǔ ŝi vekiĝus el leĝera sonĝo―. Kaj vi?
―Pro tio ke vi statis tiel.
―Sed, ĉu mi ne povus fari vin kontenta?
―Do reiĝu vi feliĉa.
―Feliĉa? ―ŝi demandis kvazaǔ surprizita―; kaj ĉu ankaǔ vi estos feliĉa?
―Jes, jes.
―Rigardu: mi jam estas kiel vi volas ―ŝi diris al mi ridetanta― ĉu vi postulas neniom pli?...
―Neniom pli...ha, jes: kion vi promesis kaj vi ne donis al mi.
―Kio ajn estos tio?, ĉu vi povus kredi ke mi ne rememoras?
―Ĉu vere?, kaj la haroj?
―Kaj se oni rimarkas tion ĉe la kombado?
―Vi diros ke vi okazigis tion tondante iun har-rubandon.
―Ĉu vi aludas ĉi tion? ―ŝi diris, post kiam ŝi serĉis sub la ŝalo,
