―Kaj se ĉinokte vi faros sonĝojn timigajn ― mi diris al la infano―, ŝi ne leviĝos por akompani vin, kiel vi raportis al mi ke ŝi tion faras.
Do, morgaǔ mi ne helpos ŝin kolekti florojn por via ĉambro nek mi portos ŝiajn kombilojn al la banloko.
―Ne diru tion: ŝi tre amas vin: iru kaj diru ke ŝi donu al vi la kisojn kiujn vi petis de ŝi kaj ke ŝi dormigu vin dum vi aǔdas la fabelon.
―Ne ― Li diris ekstarante kaj kvazaǔ plena de entuziasmo pro iu bona ideo: mi alportos ŝin al vi por ke vi skoldu ŝin.
―Ĉu mi?
―Mi ŝin alportos.
Kaj tion dirante li komencis serĉi ŝin. Iom poste li sin prezentis ŝajnante ke li kondukas ŝin je la mano perforte.
―Kien vi kondukas min?
―Ĉi tien, respondis Johano, devigante ŝin sidiĝi miaflanke.
Mi raportis al Maria ĉion kion estis dirinta ŝia dorlotita infano. Ŝi, prenante la kapon de Johano inter la manojn kaj tuŝante la frunton kun la lia, diris al li:
―Ha, sendankulo!, do endormiĝu kun li.
Johano ekploris etendante al mi la braketojn por ke mi prenu lin.
―Ne, mia mastro; ne,mia sinjoro ― ŝi diris al li―: ĉi tiuj estas ŝercoj de via Mi-miya ―kaj ŝi karesis lin.
Sed la infano insistis por ke mi akceptu lin.
―Do tion vi faras al mi, Johano? ―daǔrigis Maria plendante al li―. Bone, jam la sinjoro estas plenkreskulo: ĉinokte mi portigos lian liton al la ĉambro de lia frato; li jam ne bezonas min: mi restos sola kaj plorante ĉar li ne plu amas min.
―Ŝi kovris siajn okulojn per unu mano por kredigi al li ke ŝi estas ploranta; sed ĉar ŝi persistis simulante ploron, li elglitis iom post iom el miaj genuoj,
