ni estis malbone aǔdintaj; kaj ŝi malproksimiĝis kelkajn paŝojn por kredigi al ni ke ŝi plenumus ĝin.
―Ne, ne; atendu nin nur unu momenton ―petegis Maria ekstarante.
Vidante ke mi ne moviĝas, ŝi diris:
―Kio okazas?
―Nu, ke ĉi tie ni estas komfortaj.
―Jes; sed Emma volis foriri kaj panjo certe atendas vin: helpu min malsupreniri, ĉar nun mi ne timas. Donu al mi vian tukon.
Ŝi ĝin tordis aldonante:
―Prenu ĝin per ĉi tiu ekstremo, kaj miavice mi kaptos ĝin, kiam vi jam ne sukcesos doni al mi la manon.
Konvinkiĝite ke ŝi povis riski malsupreniri nevidite, ŝi fakte malsupreniris kiel ŝi estis tion planinta, kaj jam piede de la roko ŝi diris al mi:
—Kaj nun vi?
Serĉinte flankon malpli altan de la ŝtonego mi saltis al la herbejo, kaj mi donis al ŝi la brakon por kune iri al la domo.
―Se mi ne estus alveninta, kion vi farintus por malsupreniri, frenezulineto?
―Nu, mi estus malsuprenirinta sola: mi estis malsuprenironta kiam vi alvenis; sed mi timis fali ĉar blovadis forta vento. Ankaǔ hieraǔ ni supreniris tien, kaj mi malsupreniris facile. Kial vi tiom malfruis?
Por lasi elfinitaj iujn negocojn kiujn ni ne estus povintaj reguligi el ĉi tie. Kion vi faris dum tiuj ĉi tagoj?
―Deziri ke ili forpasu.
―Nenion pli?
―Kudri kaj multe pensi.
―Pri kio?
―Pri multaj aferoj kiujn oni pensas kaj oni ne diras.
