―Eĉ ne al mi?
―Des malpli al vi.
―Bone.
―Ĉar vi tion scias.
―Ĉu vi ne legis?
―Ne, ĉar malgajigas min legi sola, kaj jam mi ne ŝatas la rakontojn de “Noktoj de la Vilao”#, nek la “Vesperoj de la Bieno”-n. Mi estis re-legonta “Atala”-n, sed ĉar vi diris ke ĝi enhavas paragrafon mi ne scias kia...
Kaj sin direktante al mia fratino kiu iradis kelkajn paŝojn antaǔ ni:
―Diru, Emma... Kial vi strebadas marŝi tiel rapide?
Emma haltis, ridetis kaj daǔris iri.
―Kion vi estis faranta antaǔ hieraǔ je la deka?
―Antaǔ hieraǔ nokte? Ha!― ŝi respondis haltante―; kial vi tion demandas al mi?
―Je tiu horo mi estis tre malgaja pensante pri tiuj aferoj kiujn oni pensas kaj ne diras.
―Ne, ne; vi jes.
―Jes kion?
―Vi jes povas ilin diri.
―Rakontu al mi kion vi faris, kaj mi diros ilin al vi.
―Tio metas timon al mi.
―Timon?
―Eble temas pri sensencaĵo. Mi estis sidanta kun panjo en la koridoro de ĉi tiu flanko, donante al ŝi akompanon, ĉar ŝi estis dirinta al mi ke ŝi ne estas dormema: ŝajnis al ni aǔdi soni la klapojn de la fenestro de via ĉambro, kaj timante esti lasinta ĝin malferma, mi prenis lumilon el la salono por iri vidi kio okazas...Kian stultaĵon!, tio denove timigas min kiam mi rememoras la okazinton.
―Findiru, do.
―Ni malfermis la pordon, kaj vidis ripozanta sur unu el la klapoj de la fenestro, skuita de la vento, unu birdon nigran kaj
