La postan tagon, la dek duan de Decembro, estis okazonta la edziniĝo de Transito. Post nia alveno oni sendis diri al Jozefo ke ni troviĝus inter la sepa kaj la oka en la Paroĥestrejo. Oni estis decidinta ke mia patrino, Filipo kaj mi partoprenus en la sekvantaro, ĉar mia fratino devis resti por aranĝi mi ne scias kiujn donacojn kiuj estis sendendaj je fruega mateno al la montaro, por ke ilin trovu tie la nov-geedzoj je sia reveno.
Tiun vesperon, post la vespermanĝo, mia fratino estis ludanta la gitaron sidante sur unu el la sofoj de la koridoro de mia dormoĉambro, kaj Maria kaj mi konversadis apoge kliniĝintaj sur la balustrado.
Estas io ―ŝi diris― kiu vin ĝenas, kaj kiun mi ne kapablas diveni.
Sed kio povas esti? Ĉu vi ne vidis min kontenta? Ĉu mi ne aspektis kiel vi esperis ke mi estu revenante viaflanken?
―Ne; vi penadis por aspekti tiel; kaj tamen mi malkovris kion mi neniam suspektis en vi: ke vi estis ŝajniganta.
―Sed kun vi?
―Jes.
―Vi pravas. Mi vidas min en la neceso vivi ŝajnigante.
―Ne, sinjoro, mi ne diras ĉiam, sed ĉivespere.
―Ĉiam.
―Ne; tio okazis hodiaǔ.
Ĉi lastajn kvar monatojn mi vivis mensogante...
―Ĉu ankaǔ al mi?...al mi, vi mensogis al mi?― Kaj ŝi penadis vidi miajn okulojn por konfirmi per ili kion ŝi timis; sed ĉar mi priridis ŝian penadon, ŝi diris kvazaǔ hontigita pro ĝi:
―Klarigu al mi tion.
―Nu, tio ne havas klarigon.
―Je Dio, je...kio, kion vi pleje amas, klarigu al mi.
―Ĉio estas vera.
―Ne!
