―Sed lasu min fini: por venĝi min pro tio kion vi ĵus pensis, mi ne diros ĝin al vi se vi ne petegos al mi je tio kion vi scias ke mi pleje amas.
―Mi ne scias kio ĝi povus esti.
―Do, konvinkiĝu ke mi trompis vin.
―Ne, ne; mi tuj diros al vi; sed kiamaniere mi povas ĝin diri al vi?
―Pripensu.
―Mi jam pensis ―diris Maria post unumomenta paǔzo.
―Do, diru.
―Je tio kion vi pleje amas, post Dio kaj via...kion mi deziras ke estu por mi.
―Ne; ne estas tiel.
―Kaj kiel, do?, ha, tio kion vi diras esta vera.
―Diru alimaniere.
―Mi vidos; sed se vi ne volas ĉifoje...
―Kion?
―Nenion; aǔdu:ne rigardu min.
Mi ne rigardos vin.
Tiam ŝi decidis diri tre mallaǔte:
―Je Maria kiu vin...
―Amas tiom multe ―findiris mi, prenante inter miajn manojn la ŝiajn kiuj kune kun ŝia mieno konfirmis ŝian naivan petegon.
―Fine diru al mi―ŝi insistis.
―Mi mensogadis al vi, ĉar mi ne kuraĝis konfesi al vi kiom vere mi amas vin.
―Eĉ pli!, kaj kial vi ne diris tion?
―Ĉar mi havis timon…
―Timon je kio?
―Ke vi amu min malpli ol mi amas vin.
―Pro tio? Do la trompito estas vi.
―Se mi tion estus dirinta al vi…
―Kaj ĉu la okuloj ne diras tiujn aferojn eĉ se oni ne volas?
―Ĉu vi tion kredas?
―Ĉar viaj okuloj tion montris al mi.
