Nun diru al mi kial vi kondutis tiamaniere ĉivespere. Ĉu vi vidis la kuraciston dum tiuj ĉi tagoj?
―Jes.
―Kion li diris al vi pri mi?
―Same kiel antaǔe: ke ne okazos al vi io nova: ne parolu pri tio.
―Unu vorton kaj sufiĉe: kion pli li diris? Li opinias ke la mia estas la sama malsano de mia patrino...kaj eble li pravas.
―Ho! Ne: li neniam diris tion. Kaj ĉu vi jam ne fartas bone?
―Jes; kaj spite al tio multfoje...multfoje mi pensis kun teruro pri tiu malsano. Sed mi konfidas ke Dio aǔdis min: mi petegis al li tiom fervore ke ne plu ataku min la malsano...
―Eble ne tiom kiel mi.
―Petegu al Li ĉiam.
―Ĉiam, Maria. Aǔdu: jes, vere estas motivo por ke ŝajnu al vi ke ĉivespere mi penadis esti serena; sed kiel vi povas konstati, vi ĝin forgesigis al mi jam de longe.
Mi rakontis al ŝi la novaĵon kiun ni estis ricevintaj du tagojn antaǔe.
―Kaj tiu nigra birdo! ―ŝi diris post kiam mi finis rakonti; kaj ŝi turnis la rigardon al mia ĉambro.
―Kiel vi povas tiel maltrankviliĝi pro iu simpla hazardo?
―Zorgigas min tio kion mi sonĝis tiun nokton.
―Vi persistas ne rakonti al mi?
―Hodiaǔ ne; iam. Ni babilu iomete kun Emma antaǔ ol vi retiriĝu: ŝi kondutas tiel bone kun ni...
Post duonhoro ni disiĝis reciproke promesante fruege leviĝi por ekiradi al la paroko.
Antaǔ ol la kvina Johano Anĝelo vokis ĉe mia pordo. Filipo kaj li faris tiel grandan bruon en la koridoro pretigante jungilaron kaj
