Post la trairado de la ebenaĵo, kiam ni enprofundiĝis en la vastajn arbarojn, ekde longe Maria kaj mi silentadis; nur Filipo ne estis interrompinta sian babiladon farante mil demandojn al mia patrino pri tio, kion li estis vidanta.
Certamomente kiam Maria estis apud mi, ŝi diris:
Pri kio vi tiom pensas? Vi denove vin tenas kiel hieraǔ vespere, kaj iom antaǔe vi ne aspektis tia. Ĉu do estas tiom serioza la malfeliĉo kiu okazis?
Mi ne estis pensanta pri ĝi; vi forgesigas ĝin al mi
―Ĉu estas tiom neriparebla tiu ĉi perdo?
―Eble ne. Vere mi estis pensanta pri la feliĉo de Braǔljo.
―Ĉu nur pri la lia?
―Rezultas al mi pli facila imagi tiun de Braǔljo. Ek de hodiaǔ li estos komplete kontenta; male mi estas forironta, mi estas lasonta vin por multaj jaroj.
Ŝi estis aǔskultanta min sen rigardi min, kaj fine levante la okulojn, en kiuj ne estis estingiĝinta la brilo de feliĉo kiu tiun matenon lumigadis ilin, ŝi respondis levante la vualon:
―Ĉu do tiu perdo ne estas tre granda?
―Kaj kial vi insistas parolante pri ĝi?
Ĉu vi ne divenas? Nur mi pensis tiel, kaj tio konvinkas min ke mi ne devas konfidi al vi miajn pensojn. Mi preferas ke vi ne estu kontenta pro tio ke vi vidis min gaja post tio kion vi rakontis al mi lastvespere.
―Kaj ĉu tiu novaĵo estigis en vi gajon?
―Malgajon kiam vi sciigis ĝin al mi; sed iom poste...
―Iom poste kion?
―Mi pensis alimaniere.
―Kio transigis vin de la malgajo al la gajo.
―Ne tiom, sed...
―Esti kia vi estas hodiaǔ.
