―Nekredeble! Mi sciis ke ne povis plaĉi al vi vidi min tiel, kaj mi ne volas ke vi kredu min kapabla je sensencaĵo.
―Ĉu vin?, kaj ĉu vi imagas ke tio iel povus okazi?
―Kial ne? Mi estas junulino kapabla, kiel iu ajn alia, ne vidi la aferojn seriozajn tiel kiel oni devas ili taksi.
―Ne; vi ne estas tia.
―Jes, sinjoro, jes; almenaǔ ĝis kiam mi pardonigos min. Sed parolu ni iomete kun panjo, por ke ne surprizu ŝin ke vi konversas longe kun mi, kaj dume mi decidos rakonti ĉion al vi.
Tiel ni faris; sed post unu kvarono da horo, mia ĉevalo kaj tiu de Maria denove apudiĝis. Ni ree elirantis al la kamparo kaj ni ekvidis la blankan kampanilon de la paroka preĝejo kaj la ruĝajn tegmentojn de la domoj meze de la foliaro de la hortoj.
―Diru, Maria ―mi tiam diris al ŝi.
―Konfesu ke vi mem deziras senkulpigi min. Kaj se ne sufiĉas la motivo kiun mi estas ofertonta al vi ? Plej bone estintus ne esti kontenta; sed finfine vi ne volis lernigi min simuli...
―Kiamaniere lernigi al vi kion mi ne scias?
―Kian bonan memoron! Ĉu vi forgesis kion vi diris al mi hieraǔ vespere? Mi utiligos tiun lecionon.
―Ĉu ekde hodiaǔ?
―Ekde nun ne ―ŝi respondis ridetante pri la seriozeco mem kiun ŝi klopodadis ŝajnigi―. Do, aǔdu: mi ne povis ne esti kontenta hodiaǔ, ĉar post kiam ni disiĝis hieraǔ vespere, mi pensis ke el tiu perdo kiu trafis paĉjon povas rezulti... Kaj kion li opinius pri mi se li scius tion?
―Donu vian klarigon kaj mi diros al vi kion li opinius.
―Se tiu sumo kiu estas perdita estas tiom granda ―ŝi tiam decidis diri, kombante la krinojn de la ĉevalo per la tenilo de la vipo, kiun mi jam estis redonanta al ŝi―, paĉjo bezonos vin plimulte... li permesos ke vi helpu lin nuntempe...
