farinta la samon kun Maria kiam Eloisa eliris por akcepti nin, indikante per signoj ke ni ne faru bruon.
―Paĉjo ―ŝi diris ― re-enlitiĝis, ĉar li ne fartas bone.
Nur Maria kaj mi povis imagi la kaǔzon, kaj niaj rigardoj renkontiĝis por diri ĝin. Ŝi kaj mia patrino eniris senprokraste por vidi mian patron; mi postiris ilin. Kiam li eksciis ke ni estis zorgintaj, li diris al ni kun voĉo balbuta pro la frido-tremo:
―Tio estas nenio: verŝajne mi leviĝis senprudente, kaj malvarmumis.
Li havis la manojn kaj la piedojn rigidaj kaj la frunton arda.
Duonhoron poste, Maria kaj mia patrino jam portis negliĝon. Oni servis la tag-manĝon, sed ili ne ĉeestis en la manĝo-ĉambro. Kiam mi estis leviĝanta el la tablo, Emma alvenis diri ke mia patro atendas min.
La febro estis leviĝinta. Maria staris, apogita al unu el la kolonoj de la lito: Emma ŝiaflanke kaj mia patrino ĉe la lit-kapo.
―Estingu kelkajn el tiuj lumiloj ―diris mia patro ĝuste kiam mi eniris.
Nur unu estis lumanta, kaj situis sur la tablo kiun al li kaŝadis la kurtenoj.
―Jam Efraino estas ĉi tie ― mia patrino diris al li.
Ŝajnis al ni ke li ne estis aǔdinta. Post unu momento, li diris kvazaǔ por si:
―Ekzistas nur unu rimedo al ĉi tio. Kial ne venas Efraino por fini ĉion per unu fojon kaj por ĉiam?― Mi rimarkigis al li mian ĉeeston.
―Bone ―li daǔrigis―; alportu ilin por la subskribo.
Mia patrino tenis la frunton apogita sur unu el la manoj. Maria kaj Emma klopodadis scii, rigardante min, ĉu vere ekzistas tiuj leteroj.
―Kiam vi estos pli mallaca oni plenumos ĉion pli bone.
