Eksidante sur la bordo de la lito kaj sin apogante sur la kusenoj, Maria diris al la malsanulo per sia plej karesa voĉo:
―Paĉjo, klopodu leviĝi por trinki tion ĉi; mi helpos vin.
―Ni provu, karulino ―li respondis per febla voĉo.
Ŝi sukcesis apogi lin sur sian sinon, dum ŝi subtenadis lin ĉe la dorso per la maldekstra brako. La nigraj plektoj de Maria ombris tiun blankan kaj respektindan kapon al kiu tiom tenere ŝi donadis sian sinon kiel kusenon.
Tuj post kiam li trinkis la pocion, mia patrino enmanigis al mi la pokalon kaj Maria denove situis delikate mian patron sur la kusenojn.
―Ha, mia Dio!, kiel li malfortiĝis! ―ŝi diris al mi per tre mallaǔta voĉo, kiam poste ni estis apud la tablo sur kiun ŝi estis situanta la lumilon.
―Tiu pocio estas narkota ―mi indikis al ŝi por ŝin trankviligi.
―Sed la deliro jam ne estas tiel persista. Kion diris al vi la kuracisto?
―Ke necesas atendi tempeton por prepari rimedojn pli fortajn.
―Iru kuŝiĝi, ĉar ni estas sufiĉaj: aǔskultu, estas la tria kaj duono. Mi vekos Emma-n por ke ŝi akompanu min, kaj vi sukcesos iom ripozigi ankaǔ panjon.
―Vi paliĝis: tio treege nocos al vi.
Ŝi staris fronte al la spegulo de la tualeto-tablo de mia patrino, kaj sin rigardis pasante la manojn sur la tempiojn por duon-aranĝi la hararon, samtempe respondante al mi:
―Ne tiom: vi vidos ke oni rimarkos nenion al mi.
―Eblas, se vi nun ripozos iomete; mi vokigos vin kiam estos tage.
Mi sukcesis ke ili tri lasu min sola, kaj mi eksidis ĉe la lit-kapo. La dormo de la malsanulo daǔrigis malkvieta, kaj kelkfoje oni perceptis malbone elbuŝitajn vortojn en lia deliro.
Dum unu horo defilis en mia fantazio ĉiuj
