―Kiu plia, karulino?
―La alia estas ke li studu multe por reveni baldaǔ... ĉu ne?
―Jes ―respondis mia patro, kisante ŝian frunton; kaj por esti inda je vi. La ceterajn kondiĉojn fiksos vi. Do, ĉu vi ŝatas ilin? ―li aldonis sin turnante al mi kaj ekstarante.
Mi ne trovis vortojn per kiuj respondi al li; kaj mi forte premis inter la miajn la manon kiun li estis etendanta al mi dirante:
―Ĝis lunde, do; atentu akurate miajn instrukciojn kaj legu plurfoje la dokumentaron.
Mia patrino alproksimiĝis al ni kaj ĉirkaubrakis niajn kapojn kunigante ilin tiamaniere ke senvole miaj lipoj tuŝis la vangon de Maria; kaj eliris lasante nin solaj en la salono.
Eble longa tempo pasis ek de kiam mia mano ekkaptis sur la sofo tiun de Maria kaj niaj okuloj renkontiĝis por ne ĉesi rigardi sin reciproke, ĝis kiam ŝiaj lipoj parolis ĉi tiujn vortojn:
―Kiom bona estas paĉio, ĉu ne?
Mi indikis jese, sen ke miaj lipoj kapablus balbuti unu nuran silabon.
―Kial vi ne parolas? Ĉu ŝajnas al vi favoraj la kondiĉoj kiujn li trudas?
―Jes, Maria. Kaj kiuj estas la viaj interŝanĝe de tiom da bono?
―Nur unu.
―Diru ĝin.
―Vi ĝin konas.
―Jes, jes; sed hodiaŭ vi fine devas ĝin diri.
―Ke vi amu min ĉiam ĉimaniere ―ŝi respondis.
Kaj ŝia mano interligiĝis pli firme kun la mia.
Kiam mi alvenis al la bienoj matene la postan tagon, mi renkontis en la loĝ-domo la kuraciston kiu estis
