Nay falis senkonscie aǔdante tiun teruran verdikton, kaj ellasante el siaj lipoj la nomon de Sinar. Delevis ŝin ŝiaj sklavinoj, kaj Magmahu’, ekster si, venigis Sinar en sian ĉeeston. Elingiginte la sabron, li diris balbutante de kolero:
―Sklavo!, vi metis viajn okulojn sur mian filinon; kiel puno mi igos ilin fermiĝi por ĉiam.
―Vi tion povas ―respondis kviete la junulo: la mia ne estos la unua sango de la Aŝimaj reĝoj per kiu via sabro ruĝiĝos.
Magmahu’ restis konfuzita aǔdinte tiajn vortojn, kaj la tremado de lia dekstra mano resonigadis sur la pavimon la kurban cimitaron kiun ĝi tenadis.
Nay liberigis sin de siaj sklavino, kiu terurigitaj retenadis ŝin, kaj eniris en la ĉambron kie estis Sinar kaj Magmahu’, kaj ĉirkaǔprenante ĉi ties genuojn, banis al li la piedojn per larmoj, ekkriante:
―Pardonu nin, sinjoro, aǔ mortigu nin ambaǔ!
La maljuna soldato, ĵetante for de si la teruran armon, sin lasis fali sur divanon kaj kaŝante sian vizaĝon per la manoj flustris:
―Kaj ŝi amas lin!... Orsue’, Orsue’!, Jam vi estas venĝita.
Sidante sur la genuoj de sia patro, Nay premadis lin inter siaj brakoj, kaj kovrante per kisoj lian hararon, plorĝemanta diris al li:
―Vi havos du gefilojn anstataǔ nur unu: ni malpezigos vian maljunaĝon, kaj lia brako defendos vin en la bataloj.
Magmahu’ levis la kapon, kaj farante signon al Sinar ke li alproksimiĝu, diris al li per voĉo kaj aspekto teruraj, etendante al li la dekstran manon:
―Tiu ĉi mano mortigis vian patron; per ĝi mi eltiris el lia brusto la koron... kaj miaj okuloj plezuriĝis ĉe lia agonio...
Nay sigelis per siaj lipoj tiujn de Magmahu’, kaj sin turnante rapidege al Sinar, etendis siajn belajn manojn al li, dirante kun ama voĉo:
