―Tiuj ĉi kuracis viajn vundojn, kaj ĉi okuloj ploradis por vi.
Sinar falis surgenuen antaǔ sia amatino kaj sia sinjoro, kaj ĉi lasta, post kelkaj momentoj, diris al li samtempe brakumante sian filinon:
Jen kion mi donos al vi kiel pruvon de mia amikeco la tagon kiam mi estos certa pri la via.
―Mi ĵuras per miaj dioj kaj la via ―respondis la filo de Orsue’―, ke mia amikeco estos eterna.
Post du tagoj Nay, Sinar kaj Magmahu’ foriris el Kumasio kun la favoro de la obskuro nokta, kumportante tridek gesklavojn, kamelojn kaj strutojn por rajdi, kaj aliajn ŝarĝitajn per iliaj plej valoraj juveloj kaj vazaro; granda kvanto da tíbar kaj kaǔris, nutraĵoj kaj akvo, necesaj por longa vojaĝo.
Multajn tagojn ili uzis en tiu danĝera pilgrimado. La karavano havis la fortunon ĝui bonan veteron kaj ne renkonti la sererojn . Dum la vojaĝo, Sinar kaj Nay dispeladis la malĝojon el la koro de Magmahu’ kantante duope gajajn kanzonojn; kaj en la noktoj serenaj, je la lumo de la luno kaj flanke de la tendo de la karavano, la feliĉaj geamantoj provadis graciajn dancojn je la sono de la eburaj trumpetoj kaj de la liroj de la sklavoj.
Fine ili atingis la landon de la Kombu-Manez, sur la bordoj de la Gambio; kaj tiu tribo celebris per pompaj festoj kaj oferoj la alvenon de tiel distingitaj gastoj.
De nememoreblaj tempoj la Kombu-Manez kaj la Kambez faradis inter si kruelan militon, militon ekscititan ene de ambaǔ popoloj ne nur de la malamo kiun ili sentis reciproke sed kaǔze de kriminala avareco. XXX
