imaginando que los recuerdos de la patria, avivados por la relación del sacerdote, hacían desear nuevamente al hijo de Orsué el verse en su suelo natal. Mas como la amorosa ternura de Sinar para con ella aumentaba en vez de disminuirse, procuró aprovechar una ocasión oportuna para confiarle sus zozobras.
Iom malpli ol du semajnoj estis pasintaj ek de la alveno de la franca sacerdoto al la lando de la Kombu-Manez. Ĉu ĉar lin kapablis kompreni nur Sinar, ĉu ĉar ĉi lasta ĝuadis la manierojn de la Eǔropano, ĉiutage ili kune faris longajn promedadojn, el kiuj Nay rimarkis ke sia amanto revenadis zorgoplena kaj melankolia. Ŝi supozis ke la sciigoj kiujn la fremdulo estis donanta al Sinar pri sia lando verŝajne estas malgajaj; sed poste ŝi kredis trafi pli bone la kaǔzon de tiu splendo, imagante ke la rememoroj pri la patrujo, stimulitaj de la rilato kun la sacerdoto, denove igas la filon de Orsue’ deziri sin trovi en sia naskiĝ-lando. Sed ĉar la ama tenero de Sinar al ŝi pliiĝadis anstataǔ malpliiĝi, ŝi klopodis profiti taǔgan okazon por konfidi al li siajn angorojn.
Apagábase una tarde calurosa, y Sinar, sentado en la ribera, parecía dominado por la tristeza que en los pasados días de su esclavitud tanto había enternecido a Nay. Esta lo divisó y se acercó a él con silenciosos pasos. Con la corta y pulcra falda de carmesí salpicada de estrellas de plata; el amplio chal color de cielo, que después de ocultarle el seno, cruzándolo, pendía de la cintura; turbante rojo prendido con agujas de oro, y collares y pulseras de ágata, debía estar más seductiva que nunca. Sentóse al lado de su amado; mas él continuaba meditabundo. Al fin le dijo ella:
Estis estingiĝanta iu varma vespero, kaj Sinar, sidante ĉe la riverbordo, ŝajnis regata de la malgajo kiu en la pasintaj tagoj de lia sklaveco tiom estis kortuŝinta Nay-n. Ĉi lasta ekvidis lin kaj alproksimiĝis al li per malbruaj paŝoj. Kun la mallonga kaj pura karmezina jupo punktita per arĝentaj steloj; la larĝa ŝalo ĉielkolora, kiu krucante kaj kaŝante ŝian sinon, pendis el la talio; kun ruĝa turbano fiksita per oraj pingloj, kaj agataj kolieroj kaj braceletoj, ŝi certe estis pli fascina ol iam ajn. Ŝi eksidis flanke de sia amato; sed li plu restis enpensa. Fine ŝi diris al li:
—Nunca creí que al acercarse la hora antes tan deseada por ti en que mi padre debe hacerme tu esposa, hubieras de estar como te veo. ¿Te ama él ya menos que antes? ¿Soy acaso menos tierna contigo, o no te parezco tan bella como el día en que merecí me confesaras tu amor?
―Mi neniam pensis ke kiam proksimiĝas la horo tiom dezirata de vi, en kiu mia patro faros min via edzino, vi devus stati kiel mi vidas vin. Ĉu li jam amas vin malpli ol antaǔe? Ĉu mi estas malpli tenera al vi, aǔ ĉu mi ne ŝajnas al vi tiel bela kiel je la tago en kiu mi indis ke vi konfesu al mi vian amon?
Sinar fijos los ojos en las fugitivas ondas del Gambia, parecía no haber oído. Nay lo contempló en silencio unos momentos con los ojos cuajados de lágrimas, y su pechó dejó escapar al fin un sollozo. Al oírlo Sinar se volvió con precipitación hacia ella, y viendo aquellas lágrimas, besóla tiernamente, diciéndole:
Sinar, kun la okuloj fiksaj sur la fugantaj ondoj de la Gambio, ŝajnis ne esti aǔdinta. Nay silente observis lin dum kelkaj momentoj kun la okuloj plenaj de larmoj, kaj ŝia sino fine ellasis plorsingulton. Aǔdinte ĝin, Sinar rapidege turnis la kapon al ŝi, kaj vidante tiujn larmojn, tenere kisis ŝin, dirante:
—¿Lloras? ¿Así recibes la felicidad que tanto hemos esperado y que al fin llega? ―Vi ploras? Tiamaniere vi ricevas la feliĉon kiun tiel longe ni atendis kaj kiu fine alvenas?
―¡Ay de mí! Jamás habías sido sordo a mi voz; jamás te habían buscado mis ojos sin que los tuyos se mostrasen halagüeños; por eso lloran.
―Ho, povra mi! Neniam vi estintis surda al mia voĉo; neniam estis serĉinta vin miaj okuloj sen ke la viaj sin montru karesaj; tial ili ploras.
—¿Cuándo, di, el más leve acento tuyo no turbó el más profundo de mis sueños; cuándo, aunque no te esperase ni te viese, dejé de sentirte si te acercabas a mí?
