pavilonojn kiuj nin kaŝas; kaj ĉimomente li vidas vin: petegu ni al li ke li li benu vin.
Devancante ilin al la riverbordo, li diris malrapide kaj per voĉo solena preĝon kiun la geamantoj ripetis surgenue ĉe ambaǔ flankoj de la sacerdoto. Tuj poste li verŝis akvon sur iliajn kapojn dirante la bapto-vortojn.
La sacerdoto restis preĝante sola iom da tempo, kaj denove alproksimiĝante al Nay kaj Sinaro, krucigis al ili la manojn, kaj antaǔ ol beni tiujn li diri al ambaǔ vortojn kiujn Nay neniam forgesis.
Tiu estis jam la lasta nokto kiun la nobeluloj de la tribo estis pasigantaj ĉe Magmahu’ en dancoj kaj festenoj. Belaj virinoj ĉirkaǔis ilin, kaj tiuj kaj tiuj ĉi paradis per siaj plej belaj juveloj kaj vestoj. Magmahu’, dank’ al sia giganta staturo kaj la luksa vesto kiun li surhavis, elstaradis meze de la bataluloj, tiel same kiel Nay estis humiliganta dum ses tagoj per siaj kostumoj kaj ĉarmoj la plej belajn edzinojn kaj sklavinojn de la Kombu-Manezoj. Arom-rezinaj torĉegoj sur boritaj kranioj de Kambezoj mortigitaj de Magmahu’ en la bataloj, lumigadis la vastajn salonojn. Se dum kelkaj momentoj la batal-muzikoj ĉesadis, ilin anstataǔadis la muziko milda kaj volupta de la liroj. La invititoj eltrinkadis ekscese multekostajn kaj febligajn likvorojn; kaj ĉiuj estis malrapide cedintaj al la dormemo. Sinar, apartiĝinte de la bruego de la festo, estis ripozanta sur iu lito en siaj ĉambroj dum Nay freŝigadis lian frunton per ventumilo el perfumaj plumoj.
Neatendite aǔdiĝis el la proksima arbaro kelkaj fusil-eksplodoj, sekvataj de aliaj kiuj alproksimiĝadis al la domo de Magmahu’. Li vokis per stentora voĉo Sinaron, kiu kun sabro en la mano rapidege iris eksteren serĉi lin. Nay estis brakumanta sian edzon kiam Magmahu’ diris al li:
