Kelkajn tagojn poste, ekkvietiĝis la bedaǔro kiun la morto de Feliciana estis kaǔzinta en la animoj de mia patrino, Emma kaj Maria, sen ke pro tio ŝi ĉesu esti la ofta temo de niaj konversacioj. Ni ĉiuj klopodadis konsoli Johanon Anĝelon per niaj atentoj kaj simpatio, ĉar tio estis tio kion plej bone ni povis fari por lia patrino. Mia patro sciigis al li ke li estas komplete libera, kvankam la leĝo estis metinta tiun sub lian prizorgadon dum kelkaj jaroj,2 kaj ke en la estonto li devis sin konsideri nur kiel serviston de nia hejmo. La negreto, kiu jam sciis pri mia proksima vojaĝo, manifestis ke li nur deziras ke oni permesu al li akompani min, kaj mia patro donis al li kelkan esperon komplezi lin.
Spite al tio kio okazis la vesperon antaǔ ol mia ekiro al Santa R., Maria restadis por mi nur tio kion ŝi estintis ĝis tiam: tiu pura mistero kiu estis vualinta nian amon, ankoraǔ vualadis ĝin. Apenaǔ ni prenadis al ni la liberon promeni kelkfoje solaj en la ĝardeno kaj en la horto. Tiam en nia forgeso de mia vojaĝo, ŝi petoladis ĉirkaǔ mi, kolektante florojn kiujn ŝi metis en sian antaǔtukon por poste veni montri ilin al mi, permesante al mi elekti la plej belajn por mia ĉambro, kaj pridisputante al mi kelkajn kiujn ŝi ŝajnigis voli rezervi por la kapelo. Mi helpadis ŝin akvumi ŝiajn preferatajn bedojn, por kio ŝi suprenvolvis la manikojn lasante vidi siajn brakojn, ne rimarkante kiom belaj ili ŝajnas al mi. Ni eksidadis ĉe la rando de la profundaĵo, kronita de kaprifolioj, de kiu ni vidis boli kaj sinui la fluojn de la rivero en la profunda kaj arbar-riĉa fundo de la valo. Ŝi klopodadis aliajn fojojn distingigi al mi super la oraj ekbriloj postalitaj de la suno ĉe la subiro, leonojn durmantajn, gigantajn ĉevalojn, ruinojn de kasteloj el jaspo kaj lazurito, kaj kion ŝi havis plezuron forĝi kun infaneca entuziasmo.
