―Se estas ĉar mankas iu ajn aĵo en la banujo, mi povas ĝin meti nun.
―Ĉu rozoj?
―Jes; sed vi ilin havos kiam vi alvenos.
Johano, kiu estis balanciginta la oranĝ-grapolojn kiu troviĝis je lia atingo kaj preskaǔ sur la gazono, genuiĝis antaǔ Maria por ke ŝi disbutonu al li la bluzon.
Tiun tagon mi kumportis abundan provizon da lilioj, ĉar krom tiuj kiujn estis gardintaj por mi Transito kaj Lucia, mi trovis multajn laǔ la vojo: mi selektis la plej belajn por ilin donaci al Maria, kaj ricevinte de Johano ĉiujn ceterajn, mi ilin ĵetis en la banujon. Ŝi ekkriis:
―Ha, kia damaĝo! Tiel belaj!
―La undinoj ― mi diris al ŝi ― faras al ili la samon kiam ili sin banas en la fludormejoj.
―Kiuj estas la undinoj?
―Iuj virinoj kiuj volis simili al vi.
―Al mi? Kie vi vidis ilin?
―Mi vidadis ilin en la rivero.
―Maria ekridis, kaj dum mi estis formoviĝanta, diris al mi:
―Mi malfruos nur mallonge.
Duonhoron poste ŝi eniris en la salonon kie mi estis atendanta ŝin. Ŝiaj rigardoj havis tiun brilon kaj ŝiaj vangoj la delikatan roz-koloron kiuj tiom beligis ŝin ĉe la eliro el la banujo.
Vidante min ŝi haltis ekkriante:
―Ha!, kial ĉi tie?
―Ĉar mi supozis ke vi enirus:
―Kaj mi, ke vi estos atendanta min.
Ŝi eksidis sur la sofon kiun mi indikis al ŝi, kaj poste interrompis ion pri kio ŝi estis pensanta, por diri al mi:
―Kial okazas tio, ha?
―Kio?
―Ke tio ĉiam okazas.
