―Vi ne diris kion.
―Ke se mi imagas ke vi estas faronta ion, tion vi faras.
―Kaj kial io ankaǔ avertas min ke vi tuj venos, se vi malfruis? Tio ne havas eksplikon.
―Mi volis scii, ek de kelkaj tagoj, se tio okazas al mi nun, ĉu kiam vi jam ne estos ĉi tie vi povos diveni kion mi faras, kaj scii ĉu vi estas pensanta...
―Pri vi, ĉu ne?
―Eble. Iru ni al la kudro-ĉambro de panjo, ĉar por atendi vin mi faris nenion hodiaǔ; kaj ŝi volas ke ĉivespere estu preta tio, kion mi estas kudranta.
―Ĉu tie ni estos solaj?
―Kaj kiu nova celo estas tiu, ke ni estu ĉiam solaj?
―Ĉio kio min malhelpas...
―Ĉit!... ―ŝi diris metante unu fingron sur la lipojn―. Ĉu vi vidas?, ili estas en la kukejo ―ŝi aldonis eksidante―. Do tiuj virinoj estas tre belaj? ―ŝi demandis ridetante kaj aranĝante la kudraĵon―. Kiel ili nomiĝas?
―Ha! ... ili estas tre belaj.
―Kaj ili loĝas sur la montoj?
―Ĉe la riverbordoj.
―Sub la suno kaj en la akvo? Ili ne devas esti tre blankaj.
―En la ombroj de la grandaj arbaroj.
―Kaj kion ili faras tie?
―Mi ne scias kion ili faras; kion mi scias estas, ke mi jam ne renkontas ilin.
―Kaj de kiam okazas al vi tiu malfortuno?, kial ili jam ne atendas vin? Pro tio ke ili estas tiel lindaj, vi certe estas aflikta.
―Ili estas...sed vi ne scias kion signifas esti tiel.
―Do tion vi klarigos al mi. Kiel ili estas?... Ne, sinjoro! ―ŝi aldonis kaŝante en la plisojn de la tolaĵo kiun ŝi tenis sur la jupo, la dekstran manon kiun mi estis klopodanta preni al ŝi.
―Bone.
