―Ĉar mi ne povas kudri, kaj vi ne diras kiel estas la... kiel ili nomiĝas?
―Mi konfesos al vi.
―Ni vidu, do.
―Ili estas ĵaluzaj pri vi.
―Koleraj kontraǔ mi?
―Jes.
―Kontraǔ mi!
―Antaǔe mi nur pensis pri ili.
―Kaj poste?
―Mi forgesis ilin por vi.
Do mi fariĝos tre fiera.
Ŝia dekstra mano jam estis ludanta sur unu brako de la brakseĝo, kaj ĝuste tiamaniere ŝi indiki al mi ke mi povas preni ĝin. Ŝi daǔrigis dirante:
―Ĉu en Eǔropo troviĝas undinoj?... Aǔdu min, mia amiko, ĉu estas en Eǔropo?
―Jes.
―Do, kiu scias!
―Certe ili kolorigas al si la vangojn per suko de ruĝaj floroj, kaj vestas korseton kaj ŝtrumpetojn.
Maria klopodadis kudri, sed ŝia dekstra mano ne statis firma. Malimplikante la fadenon, ŝi rimarkigis al mi:
―Mi konas iun kiu deziregas vidi piedojn bele vestitajn kaj ... La floroj de la banujo perdiĝos tra la elflua kanalo.
―Ĉu tio signifas ke mi devas iri?
―Dolorigas min ke ili perdiĝu.
―Temas pri io pli.
―Senŝerce: mi iel domaĝas... kaj plie ĉagrenigas min ke oni vidu nin tiomfoje solaj... kaj Emma kaj panjo estas venontaj.
