―Rigardu ―ŝi diris montrante al mi la valon tenebran―: vidu kiel malgajiĝis la noktoj: kiam revenos tiuj de Aǔgusto kie vi jam estos?
Post unumomenta silento, ŝi aldonis:
―Se vi ne estus veninta, se kiel pensis paĉjo, vi ne estus reveninta antaǔ ol daǔrigi vian vojaĝon al Eǔropo...
―Tio estintus pli bona?
―Pli bona?... Pli bona?... Ĉu vi iufoje tion kredis?
―Vi bone scias ke mi ne povis kredi tion.
―Mi jes, kiam pacĵo diris kion mi aǔdis lin diri pri la malsano kiun mi suferis; kaj ĉu vi neniam?
―Neniam.
―Kaj en tiuj dek tagoj?
―Mi amis vin kiel nun: sed kion la kuracisto kaj mia patro...
―Jes; panjo diris tion al mi. Kiamaniere mi povos rekompenci vin?
―Vi jam faris kion mi povis postuli de vi kiel rekompencon.
―Ion tiom valoran?
Ami min kiel mi amis vin tiam, kiel mi amas vin hodiaŭ; ami min multe.
―Ha!, jes. Sed kvankam tio estas nedankemo, tio ne estis por repagi al vi kion vi faris.
Kaj ŝi apogis dum kelkaj momentoj la frunton sur sian manon interligitan kun la mia.
―Antaǔe ―ŝi daǔrigis levante la kapon malrapide― mi estus mortinta de honto parolante al vi tiamaniere... Eble mi agas malbone...
―Malbone, Maria? Ĉu vi ne estas, do, kvazaǔ mia edzino?
―Okazas ke mi ne kapablas alkutimiĝi al tiu ideo; dum tiom da tempo ĝi ŝajnis al mi neebleco...
―Sed hodiaǔ?, ankoraǔ hodiaǔ?
―Mi ne povas imagi kia vi estos kaj kia estos mi tiam... Kion vi serĉas ―ŝi demandis sentante ke miaj manoj priserĉas la ŝiajn.
