familiaj prauloj, kaj laste iris al la stalo, dotita per duon-dekduo de valoraj ĉevaloj.
Ni estis fumantaj dum babilado post la tagmanĝo, kiam Karlo diris al mi:
Ŝajne, estos neebla al mi vidi vin antaǔ ol ni adiaǔos reciproke, kun via ĝojoplena studenta vizaĝo, kun tiu kiun vi montradis por turmenti min kiam mi rakontis al vi iun depriman kapricon de Matilde. Sed finfine, se vi estas malgaja ĉar vi foriras, tio signifas ke vi estus kontenta se vi restus... Diabla vojaĝo!
―Ne estu maldanka ―mi respondis al li―; ek de kiam mi estos reveninta, vi havos je via dispono kuraciston senpage.
―Certe, homo. Ĉu vi pensas ke mi ne estis antaǔvidinta tion? Studu multe por reveni baldaǔ, Se dume ne mortigas min iu tifoidea febro ricevita en ĉi tiuj ebenaĵoj, eblas ke vi trovu min hidropsa. Mi tediĝantas terure. Ĉiuj ĉi tie volis ke mi iru pasigi la Kristnaskan Antaǔvesperon en Bugo; kaj por resti mi devis ŝajnigi ke mi estis disartikinta unu maleolon, elmetante min al la risko ke tia konduto perdigu mian popularecon ene de la multnombra amaso de miaj kuzinoj. Fine mi devos preteksti kelkan negocon en Bogoto, eĉ se temus pri venigi tanitajn felojn kaj ponĉojn kiel Emigdio... por venigi kion ajn.
―Ekzemple, virinon?
―Touché!, ĉu vi povas imagi ke mi ne pensis pri tio? Mil fojojn! Ĉiunokte mi faras cent planojn. Imagu: kuŝante surdorse sur tabul-lito ek de la sesa vespere, atendante ke la nigruloj venu preĝi, ke oni voku min por trinki ĉokoladon, kaj aǔdante poste miksi elradikaĵojn, senpajligojn kaj sukerkan-semadojn... Ĉe la aǔroro de ĉiuj tagoj, la unua odoro de la rekrementoj, kiu atingas mian nazon, disfaligas ĉiujn miajn kastelojn.
―Sed vi certe legas.
―Kion mi legas? Kun kiu mi parolas pri io kion mi povus legi? Kun tiu lanugeca ĉefservisto kiu oscedadas ek de la kvina?
