in-vesperto estis kiu rigard-sorĉis tiun simion tiel inteligentan kaj kiu tiom amuzadis vin; ĉar la besteto agoniis frotante al si la ventron kaj elbuŝante dolor-ĝemojn kia humano.
―Ĝi certe estis manĝinta iun skorpion.
―De kie! Se kostis laboron manĝigi al ĝi malvarman manĝaĵon: konvinkiĝu ke la sorĉistino faris al ĝi sorĉaĵon; sed mi ne intencis iri tien. Antaǔ ol mi iru serĉi la ĉevalinon mi renkontis la maljunulinon survoje al mia hejmo, kaj ĉar mi iras kun oreloj levitaj, tuj kiam mi vidis ŝin mi min prezentis antaǔ ŝin por diri al ŝi: “Aǔdu, njorino Dominika, reiru for, ĉar tie la homoj havas laboron anstataǔ pasigi la tempon babilante. Kun tiu ĉi, je dua fojo mi diris al vi ke ne plaĉas al mi vidi vin en mia hejmo”. Ŝi komencis tremi de la kapo ĝis la piedoj, kaj vidante ŝin timigita, mi tuj pensis: tiu ĉi malestiminda persono ne paŝas en bonaj agoj. Post tiuj ĉi miaj vortoj kaj la ceteraj ŝi foriris, sed mi lasis ŝin kiel dum la meso kiam mi diris al ŝi: atentu ĉar mi estas malica, kaj se mi malkovras en kio vi estas intriganta, mi senhaǔtigas vin per rimenfrapoj, kaj se mi ne faras tion, ke oni forprenu de mi la nomon”.
La ekscitiĝo de mia kunpatro estis alveninta al la kulmino. Krucosignante sin li daǔrigis:
―Jezuo mi kredas je Dio patro! Tiu fiulino kapablas damnigi min, se iam atakas min la kolero malsana. Ĉu estas bonfaro, blankulo, ke iu honesta homo havu sian filinon kiu kostis al li tiom da afliktoj, kaj ke ne manku iu kiu volas hontigi lin pri tio plej amata?
Mia kolerema kunpatro estis proksima al atako de kortuŝiĝo, kaj mi, al kiu liaj lastaj vortoj ne estis ŝajnintaj salvoj kaj krakadoj, tuj diris al li:
―Vidu ni la rimedon kiun vi trovis al la malbono, ĉar mi jam estas opinianta ke temas pri afero serioza.
―Nu, nun kaj vi vidos: antaǔ kelke da tempo via patrino proponis ke mia edzino sendu al ŝi Salomean por kelkaj semajnoj por ke la knabino lernu kudri lerte, kio estas ĉio kion Kandelarja deziras. Tiam tio ne eblis... Mi ne konis vin kiel nun.
