―Kunpatro!...
―Por la vero mortis Kristo. Nun la kazo estas malsama: mi volas ke via patrino tenu tie kelkajn monatojn la knabinon, ĉar ien tien ne devas iri serĉi ŝin tiu malbona malamiko: Salomea rekonsciiĝos kaj tio signifos la samon ol diri al kiu volas perturbi ŝin al mi, ke li iru al la pinto de unu korno.
―Kompreneble. Hodiaǔ mem mi parolos kun mia patrino; kaj ŝi kaj la knabinoj fariĝos tre kontentaj. Mi promesas al vi ke ĉio solviĝos.
―Dio vin benu, kunpatro. Do mi zorgos ke vi parolu iun tempeton sola kun Salomea, kvazaǔ hazarde: vi proponas al ŝi iri al via hejmo kaj diras al ŝi ke via patrino atendas ŝin. Poste vi rakontas al mi kion vi estos eltirinta el ŝi, kaj tiamaniere ĉio rezultos al ni rekta kia sulko. Sed se la knabino obstinas, jes mi ĵuras al vi ke en unu el tiuj ĉi tagoj mi surigas ŝin sur unu el miaj ĉevalaĉoj, kaj ŝi alvenos al la beginejo de Kalio, ĉar tie devas sidiĝi sur ŝin eĉ ne unu muŝo, kaj se ŝi ne eliras edziniĝinta, mi tenas ŝin preĝanta kaj lernanta legi en libro ĝis kiam Sankta Johano klinos la fingron.
Ni estis trairantaj la stoplejon ĵus aĉetitan de Kustodjo, kaj li diris al mi:
―Ĉu vi ne vidas kian mirindan agron kaj kiel kreskas la simi-kratago,8 kio estas la plej bona signalo de bona grundo? Nur damaĝas ĝin la akvo-manko.
―Kunpatro―, mi respondis al li, ―sed vi jam povas meti ĝin laǔvole.
―Ne ŝercu; do mi vendas ĝin eĉ ne por la duoblo.
―Mia patro permesas ke vi prenu kioman akvon vi bezonas el la malsupraj paŝtejoj: mi komentis al li kion vi rekomendis al mi: lin surprizis ke vi ne petis al li la permeson antaǔe.
―Sed kia memoro la via, kunpatreto: atendi ĝislaste por informi min!... Diru mianome al la patrono ke
