Kiam mi klopodis deseliĝi jam mia kunpatro estis kovrinta la kapon al la ĉevalo per la pelerino, kaj mantenadis la piedingon kaj la bridon.
―Kandelarja! Salomea!
Nur la pavoj respondadis.
―Se eĉ ne la hundoj―, daǔrigis mia kunpatro: ―ŝajnas ke ĉiujn forglutis la tero.
―Mi jam iras ―respondis el la kuirejo mia kunpatrino.
―Hu turutas! ĉi tie estas via kunpatro Efraino.
―Atendu min nur momentiton, kunpadreto, ĉar ni estas finkuirantaj krud-sukeran blokon kaj ĝi povas damaĝiĝi.
―Kaj kien sin metis Fermino? ― demandis Kustodjo.
―Li iris kun la hundoj serĉi la porkon forfuĝintan ―respondis la melodia voĉo de Salomea.
Ĉi lasta tuje aperis ĉe la pordon de la kuirejo, dum mia kunpatro klopodadis helpi nin formeti la zahonojn*12
La dometo de la farmo estis el pajlo kaj kun ter-batita planko, sed tre pura kaj freŝdate kalkita: tiele ĉirkaǔita de kaf-arboj, anonoj, papajetoj kaj aliaj frukt-arboj, la loĝejo mankis nur je tio kion ĝi estis havonta, espero kiu tiom favore estis pliboniginta la humoron de ĝia propietulo: akvon kurantan kaj kristalpuran. La saloneto havis kiel dekoracion kelkajn skabelojn tegitajn per felo, unu benkon kun dors-apogilo, etan tablon kovritan tiutempe per amelo sur tolaĵoj, kaj la kredencon, en kiu brilis teleroj kaj larĝaj tasoj je diversaj grandoj kaj koloroj.
Alta kurteno el rozkolora indieno kovris la pordon kiu kondukis al la dormo-ĉambroj, kaj sur ties kornico staris difektita bildo de la Rozaria Virgulino, kaj kompletigis la etan altaron du statuetoj de Sankta Jozefo kaj Sankta Antono, lokitaj ambaǔflanke de la bildo.
Iom poste eliris el la kuirejo mia diketa kaj ridema kunpatrino, sufokiĝita pro la varmo de la fajrujo kaj tenante en la mano
