Aǔdinte la proponon de la bona virino, mi konvinkiĝis ke ŝi estis perfekte enirinta en la planon de sia edzo, kaj Salomea senzorge faris al mi esprimo-plenan grimaceton, tiamaniere signifante per lipoj kaj okuloj samtempe: “nun jes”.
Mi eliris el la kuirejo, kaj promenante en la salono dum oni preparadis la necesaĵon por iri al la banloko, mi pensadis ke plene prava estis mia kunpatro por kontroli sian filinon, ĉar al kiu ajn malpli malica ol li povus veni en la kapon ke la vizaĝo de Salomea kun siaj belgrajnoj, kaj tiu aspekto kaj irmaniero, ŝajnis afero pli ol certa, fantaziita.
Interrompis tiujn prikonsiderojn Salomea, kiu starante ĉe la pordo, kun kampula pajla ĉapeleto duon-metita sur la kapo, diris al mi:
―Ĉu ni ekiras?
Kaj flarigante al mi la tukon kiun ŝi portis pendanta el uno ŝultro, ŝi aldonis:
―Kiun odoron ĝi havas?
―La vian.
―Odoron je malvoj, sinjoro.
―Do, je malvoj.
―Ĉar mi ĉiam gardas multajn en mia kofro. Iru kaj ne kredu ke la banloko estas malproksime: ni kondukos vin sub la kakao-arba plantejo; elirante en la alian flankon, oni devas promeni nur mallongan iradon, kaj jam ni troviĝos tie.
Fermino, ŝarĝita per la kukurb-ujoj kaj kribriloj, antaǔiradis nin, Ĉi tiu estis mia konfirmaci-filo:mi estisdektrijara kaj li dujara kiam mi rolis kiel lia konfirmaci-patro, pro la kor-inklino kiun liaj gepatroj ĉiam senis al mi.
―Ni estis elirantaj el la korto malantaǔ la kuirejo kiam mia kunpatrino kriis al ni:
