―Ŝi certe gajigis ŝin per ĉirkaŭbrako, ĉar Mimiya amas panjon pli ol min. Ŝi kondutis stulte, sed diru nenion al ŝi.
Mi redonis Johanon al Maria.
―Ĉu vi jam akvumis la plantojn? ―mi demandis al ŝi surirante.
―Ne; mi estis atendanta vin. Konversu tempeton kun panjo kaj Emma, ŝi aldonis mallaŭte, kaj kiam estos konvena, mi iros al la ĝardeno.
Ŝi ĉiam timis ke mia fratino kaj mia patrino eble ŝin opinius kaŭzo ke mia amo al ili ambaŭ malvarmetiĝu; kaj ŝi klopodadis kompenci per la sia kiom el la mia ŝi estis forpreninta al ili.
Maria kaj mi finakvumis la florojn. Sidante sur ŝtona benko, ni havis preskaŭ ĉe niaj piedoj la rivereton, kaj aro da jasmenoj nin kaŝadis de ĉiuj rigardoj, escepte de tiuj de Johano, kiu kantante siamaniere, restis ravita ŝipigante sur sekajn foliojn kaj sur ŝelojn de pasifloro [Piednoto 1], kaptitajn skarabojn kaj libelojn.
La lividaj radioj de la suno kiu, duonkovrita de cindrokoloraj or-orlitaj nuboj, kaŝiĝis inter la Mulaloajn montojn, ludadis kun la longaj ombroj de la salikoj, kies verdajn kronojn karesadis la vento.
Ni estis parolintaj pri Karlo kaj pri liaj strangaĵoj, pri mia vizito ĉe Salomea-n, kaj la lipoj de Maria ridetadis malgaje, ĉar ŝiaj okuloj ne plu ridetis.
―Rigardu min ―mi diris al ŝi.
Ŝia rigardo portis iom de la langvoro kiu beligadis ŝin dum la noktoj kiam ŝi vigiladis apud la lito de mia patro.
―Johano ne mensogis al mi ―mi aldonis.
―Kion li diris al vi?
―Ke vi kondutis malsaĝe hodiaŭ... ne voku lin... ke vi ploris kaj ke li ne povis gajigi vin; ĉu tio estas vera?
―Jes. Kiam vi kaj paĉjo estis ekrajdontaj ĉimatene, dum momento venis al mi en la kapon ke vi jam ne revenos kaj ke
Citaĵa eraro: Etikedoj <ref> ekzistas por la grupo nomita "Piednoto", sed la responda etikedo <references group="Piednoto"/> ne estis trovita
