—Jes, la malbona.
—Ĉu vi preĝos kun mi ĉinokte kaj poste mi rakontos al vi?
—Jes.
—Sed vi tion ne sciigos al panjo, ĉar ŝi koleretos.
—Mi promesas ne sciigi tion al ŝi.
—Mi gladiadis.
—Ĉu vi?
—Nu, mi.
—Sed kiel vi faras tion?
—Sen scio de panjo.
—Bone ke vi kaŝas vin de ŝi.
—Sed mi faras tion tre malofte.
—Sed kia estas la neceso difekti viajn manojn tiom...
—Tiom kio?... Ha, jes; mi ja scias. Okazis, ke mi volis ke vi portu viajn plej belajn ĉemizojn gladiitaj de mi. Ĉu vi ne ŝatas tion? Vi certe dankos tion al mi, ĉu ne?
—Kaj kiu instruis vin gladii?, kiel venis al vi en la kapon fari tion?
—Iutage kiam Johano Anĝelo redonis kelkajn ĉemizojn al la servistino komisiita pri tio, ĉar ŝajne lia mastreto ne konsideris ilin bone gladiitaj, mi observis ilin kaj diris al Marcelina ke mi helpus ŝin por ke ili aspektu al vi pli taŭgaj. Ŝi estis konvinkita ke ili estis sendifektaj, sed danke al mia stimulado, ili poste rezultis al ŝi ĉiam perfektaj, ĉar ne plu okazis ke oni redonu ilin, eĉ se mi ne estus tuŝinta ilin.
—Mi dankegas al vi ĉiujn tiujn prizorgojn; sed mi ne imagis ke vi havas fortojn kaj manojn taŭgajn por uzi gladilon.
—Sed ĝi estas tre eta, kaj akurate envolvante en tukon ĝian tenilon, ĝi ne povas lezi la manojn.
—Lasu min vidi kiaj vi havas ilin.
—Do, en ordo.
—Montru ilin al mi.
—Sed ili estas kiel ĉiam.
