momentojn poste dirante ke temas pri la kurieroj kiuj suriradis; kaj li estis ricevinta sciigojn ke mia bagaĝo troviĝas en Mondomo.
Baldaŭ ĉirkaŭis nin la nokto per sia tuta amerika pompo: kial la noktoj de l’ Kaŭka, tiuj de Londono, tiuj pasintaj altamare, ne estis tiel majeste malgajaj kiel tiu?
Bibiano apartiĝis de mi, kredante ke mi dormas, kaj iris urĝi la la manĝon. Laŭrenco fajrigis la kandelon kaj preparis la tableton de la hejmo kun la ilaro de nia bisako.
Je la oka ĉiuj estis bone-malbone instalitaj por dormi. Laŭrenco, post instali min kun preskaŭ patrina zorgo sur la hamakon, kuŝiĝis sur la sian.
—Paĉjo —diris Rufina el sia ĉambro al Bibiano, kiu kuŝis kun ni el la salono— bonvolu aŭdi la mult-verukan beston kanti en la rivero.
Fakte, oni aŭdis tiudirekte ion similan al la klukado de enorma kokino.
—Avertu njo Laŭreanon —daŭrigis la junulino—, por ke je la mateniĝo ili pasu singarde.
—Ĉu vi aŭdis, homo? —demandis Bibiano.
—Jes, sinjoro —respondis Laŭreano, kiun tenis maldorma la voĉo de Rufina, ĉar kiel mi komprenis poste, ŝi estis lia fianĉino.
—Kio estas tiu ĉi granda estaĵo kiu flugas ĉi tie? —mi demandis al Bibiano, jam preskaŭ imagante ke temas pri iu flugil-hava serpento.
—La vesperto, mia mastreto —respondis—, sed ne timu ke li piku vin dum vi dormos sur la hamako.
Tiuj vespertoj estas veraj vampiroj kiuj sensangigas en mallonga tempo tiun kiu lasas al ili libera la nazon aŭ la fingropintojn; kaj vere savas sin de ilia pikado tiuj kiuj dormas sur hamako.
