Laŭrenco vokis min je la tagiĝo: li rigardis mian horloĝon kaj estis la tria. Danke al la luno, la nokto ŝajnis opaka tago.
—Jen kantas la mult-veruka, kamarado, —diris Laŭreano al Kortiko post kiam ni estis navigantaj mallongan distancon—; direktu la boaton iom eksteren, kaze ke tiu estu preparita por ataki.
La tuta danĝero por mi estis ke la serpento eniru en la kanuon, ĉar mi estis protektata de la tegmento de la ŝedo; sed se unu el la remistoj estus kaptita de ĝi, la ŝip-drono estis probabla.
Ni pasis sukcese; sed, diratu la vero, neniu el ni trankvile.
La lunĉo de tiu tago estis kopio de la antaŭa, escepte de la pliigo de la tapado (litere, envolvitaĵo), kiun Gregoro estis promesinta, kuiraĵo kiun li preparis farante truon en la plaĝo, kaj metinte en ĝin, envolvitaj en folioj de biao2, la viandon, la bananojn kaj ceterajn ingrediencojn kiuj devis konsistigi la kuiraĵon, kovris ĝin per tero kaj sur ĉio fajrigis fajrujon.
Estis nekredebla ke la navigado estu pli peniga de nun ol tiu kiun ni estis farinta ĝis tie; sed tia ĝi estis: estas precize sur la Dagva kie ĝuste oni povas diri ke ne ekzistas neeblaĵoj.
Je la dua posttagmeze, dum ni gustumadis dolĉaĵon en iu fludormejo, Laŭreano ĝin rifuzis, kaj enprofundiĝis kelkajn paŝojn en la arbaron por tuj reveni portante kelkajn foliojn: post froti ilin en iu seka kalabaso plena de akvo, ĝis la likvido fariĝis verda, ĝin filtris en la korpo de sia ĉapelo kaj ĝin trinkis. Ĝi estis suko de fetora folio, nura antidoto kontraŭ la febroj, timindaj ĉe la marbordo kaj ĉe tiuj riverbordoj, kiun la nigruloj taksas kiel efikajn.
La stangoj, kiuj subirante la riveron mil fojojn
