Tuj post kiam ni havigis al ni la stangon kaj plenuminte la necesan kondiĉon ke ĝi konsistu el biguare aŭ nigra-ledo, ni daŭrigis surirante jam per pli bona tempo kaj sen ke la ĵaluzoj de Pepita fariĝu ĝenaj.
La remistoj, stimulitaj de Laŭrenco kaj la rekompenco kiun mi estis promesinta al ili pro ilia bona konduto, klopodis alvenigi min dumtage al Juntas. Post mallonge ni lasis dekstre la etan kamparon de Sombrerillos, kies verdo kontrastas kun la kruteco de la montoj kiuj ĝin ombras direkte al la Sudo. Estis la kvara posttagmeze kiam ni pasis ĉepiede de la akraj rokoj de Medja-luna. Iom poste ni eliris el la timinda Kredo; kaj fine feliĉe kompletigis la neverŝajnan navigadon elŝipiĝante sur iun plaĝon de Juntas.
La amiko D***, iama dungito de mia patro, estis atendanta min, avertite de la poŝtisto kiu estis atinginta nin en Sankta Cipriano, ke mi devontis alveni tiun posttagmeze. Li kondukis min al sia hejmo, kien mi iris atendi Laŭrencon kaj la remistojn. Ĉi tiuj fariĝis tre kontentaj kun “mia persono”, kiel diradis Gregoro. Ili devis leviĝi tre frue la postan tagon, kaj adiaŭis min plej kore kaj dezirante al mi sanon, englutinte du glasojn da konjako kaj ricevinte de mi unu leteron por la Administranto.
Kiam ni sidiĝis ĉe-tablen mi esprimis al D*** mian deziron daŭrigi la vojaĝon tiun saman posttagmezon se tio estintus ebla, petegante al li superi obstaklojn. Li ŝajnis konsulti Laŭrencon, kiu tuj respondis al mi ke la rajdbestoj troviĝas en la vilaĝo kaj ke tiu estas lun-nokto. Mi ordonis al li ke senprokraste li preparu nian foriron; kaj konsiderante la manieron laŭ kiu mi decidis ĉion, D*** faris nenian observon.
