loĝejo. Apogante sin sur la kolon de mia mulino, li diris al mi ridetante:
—Ĉu ŝajnas al vi bone ke ni dormu ĉi tie? Tiuj ĉi estas bonaj personoj kaj estas furaĝo por la bestoj.
—Ne estu pigra —mi respondis al li— mi ne estas dormema kaj la mulinoj estas mallacaj.
—Ne turmentu vin —li rimarkigis al mi prenante mian piedingon—: mi volas submeti al provo ĉi tiujn perfidajn bestojn, por eviti ke ili febliĝu restinte trankvilaj tiel longe. Justo venas kun miaj mulinoj al Juntas, li daŭrigis demetante la ventro-bendon de mia besto, kaj laŭ tio kion diris al mi tiu junulo kiun ni renkontis en la Puerta, Justo devus tranokti hodiaŭ en Santana, se li ne sukcesos atingi Hojas. Kie ajn ni renkontos lin, ni trinkos ĉokoladon kaj dormos tempeton ie kie eblos. Ĉu tio kontentigas vin?
—Kompreneble: necesas alveni al Kalio morgaŭ posttagmeze.
Ne tiel rapide: kiam la tur-horloĝo de Sankta Francisko sonorigos la sepan, ni estos enirantaj; sed procedante laŭ mia paŝado, ĉar se ne, ni estos dankemaj alvenante al Sankta Antono.
Parolante kaj agante, li banadis la dorsojn de la mulinoj per plenbuŝoj da aniz-likvoro. Li eligis fajron el sia fajrerilo kaj bruligis la cigaron: faris admonon al la knabo, kiu postrestantis, ĉar ŝajne lia mulino estis ŝtip-kapa, kaj ni ekigis denove la iradon malbone adiaŭataj de la hundetoj de la dometo.
Kvankam la irejo estis bonstata, tio estas, seka, ni kapablis atingi Hojas nur post la deka. Sur la planaĵo kiu kronas la deklivon blanke vidiĝis unu tol-tegmento. Laŭrenco, observante la mulinojn kiuj manĝadis foliojn kaj branĉojn ĉe la bordoj de la pado, diris:
—Tie estas Justo, ĉar mi vidas la Tamborero-n kaj la Frontino-n, kiuj neniam apartiĝas.
—Kiuj estas tiuj uloj? —mi demandis al li.
—Nu, miaj salajruloj.
