— Tiel devas esti. Ĉu vi ne deziras ke mi amu ŝin tiom kiom vin?
—Jes, sinjora; kaj tiel estas, ĉu vere?
—Tiel estus, eĉ se mi estus forgesinta ke ŝi ne havas alian patrinon lo mi, pri la rekomendoj de Salomono kaj la kunfidon pro kiui li kredis min inda, ĉar ŝi meritas ĝin kaj amas vin tiom. La kuracisto asertas ke la malsano deMaria ne estas tiu kiun suferis Sara.
—Li diris tion!
—Jes, via patro, trankviligita jam tiuflanke, volis ke mi sciigu tion al vi.
—Ĉu mi povos, do, konduti kun ŝi kiel antaŭe? — demandis mi kolereta.
—Preskaŭ…
—Ho! Ŝi senkulpigos min; ĉu vi ne kredas? Ĉu la kuracisto diris ke estas nenia danĝero? —aldonis mi—; estas necese ke Carlos sciu ĝin.
Mia patrino rigardis min mire antaŭ ol respondi al mi:
—Kaj kial oni devus okulti tion al li? Mankas nur diri al mi tion kion mi kerdas ke vi devas fari, ĉar la sinjoroj M… venos orgaŭ, laŭ ilia anonco. Diru dum tiu ĉi posttagmezo al Maria… Sed, Kion vi povas diri al ŝi ke estu sufiĉa por justigi vian malinklinon, sen kontraŭiri la ordonojn de via patro? Kaj kvankam vi povus paroli al ŝi pri tio kion li postulis al vi, vi ne povus sinkulpigi vin, ĉar por fari kion vi faris dum tiuj ĉi tagoj estas kialo kiun pro fiero kaj delikateco vi ne devas malkaŝi. Jen la rezulto. Estas devige ke mi manifestu al Maria la realan kialon de via malĝojo.
—Sed se vi faras tion, se mi estis leĝera kredinte kion mi kredis, kion pensus ŝi pri mi?
—Ŝi pensus malpli malbone ol konsiderante vin kapabla de vantaĵo kaj malsaĝaĵo pli riproĉinda ol tio.
—Vi pravas ĝis certa punkto; sed mi petegas al vi diri nenion al Maria pro tio kion ni ĵus parolis. Mi faris eraron, kiu eble suferigis min
