—Tiu ĉi estas la horloĝo kiun mi mendis de Londono; rigardu ĝin.
—Estas multe pli bona lo tiu kiun vi uzas — mi observis ekzaminante ĝin.
—Sed tiu kiun mi uzas estas tre ekzakta, kaj la via estas tre malgranda: vi devas donaci ĝin al unu el viaj fratinoj kaj preni por vi tiun ĉi.
Sin doni al mi tempon danki lin, li aldonis:
—Ĉu vi iras al la domo de Emigdio? Diru al lia patro ke mi povas prepari la gvineoherban (panicum maximum) paŝtejon por ke ni faru la dikigon kune; sed ke lia brutaro devas esti preta, ĝuste, je la dekvina venontmonate.
Mi revenis tuj al mia ĉambro por preni miajn pistolojn. Maria, de la ĝardeno kaj ĉe mia fenestro, donis al Emma manplenon da montenegros***, majoranoj kaj diantoj; sed la plej belan el ĉiuj, pro ŝia grandeco kaj freŝeco, havis ŝi en la lipoj.
—Bonan tagon, Maria — mi diris al ŝi rapidiĝanta por ricevi al ŝi la florojn.
Ŝi, tuj paliĝinte, respondis hontigita la saluton, kaj la dianto defalis de la buŝo. Ŝi donis al mi la florojn, kaj lasis fali kelkajn je miaj piedoj, kiujn ŝi reprenis kaj metis ilin miamandistance****kiam siaj vangoj estis denove rozkoloraj.
—Ĉu vi volas —mi diris al ŝi ricevinte la lastajn— ŝanĝi ĉiujn ĉi por*** la dianto kiun vi havis en la lipoj?
—Mi piedpremis ĝin —ŝi respondis malleviĝanta la kapon por ĝin serĉi.
—Tiele pierpremita, mi donos ĉiujn ĉi por ĝi.
Restis ŝi samsintene sen rspondi al mi.
—Ĉu vi permesas ke mi iru ĝin reprenu?
Ŝi inkliniĝis tiam por ĝin preni kaj ŝi donis ĝin al mi ne rigardante min.
Intertempe Emma ŝajnigis kompletan neatenton metante la novajn florojn.
Streĉis mi la manon de Maria per kiu ŝi donos al ami la deziratan dianton, dirante al ŝi:
