Establita en la helpdomo en kiu ni liĝis, li amuzigis nin sum la horoj post la manĝo** rakontante al niaj virinoj**** l aventurojn de sia vojaĝo kaj konceptante pri ĉio kio vekis lian atenton en la urbo. En la strato li estis malsimila, ĉar estis al ni necese forlasi lin al sia propra sorto, tio estas, al la jovial*** impertinento de la talabarteros*** kaj buhoneros***, kiuj kuris lin sieĝi tuj kiam ili vidis lin, por oferti al li ĉokontaj** seĝoj, arretrancas**, zammaroos, frenos**** kaj mil bagatelojn.
Bonŝance jam Emigdio finis ĉiujn siajn aĉetojn kiam sciiĝis ke la filino de la sinjorino de la domo, vigla knabino, despreocupadilla*** kaj ridema, mortis pro li.
Carlos, ne zorgante la detalojn, sukcesis konvinkli lin ke Mikaelina malŝatis ĝis tiam la flirtadon de ĉiuj interitoj: sed la diablo, kiu ne dormas, faris ke Emigdio malkovrus en plena flirtado**** unu nokto en la manĝejo sian cabrion** kaj sian amatinon, kial ili kredis le la malfeliĉulo dormis, ĉar estis la deka, horo kiam li kutimis li troviĝi en sia tria sonĝo; kutimo kiun li justigis leviĝantea ĉiam frumatene, kvankam estus frosttremante pro malvarmo.
Vidinte Emigdio kion li vidis kaj aŭdinte kion li aŭdis, ke estus pli bone por lis ripozo kaj nia ke li nenion estus aŭdinta, li pensis nur akceli sian foriron.
Kiel li havis nenion por riproĉi al mi, li farisla mi siajnkonfidencojn la nokton antaŭ sia vojaĝo, dirante al mi, inter multaj aliaj korfaciligoj:
—En Bogoto ne estas sinjorinoj: tiuj ĉi estas ĉiuj... koketaj de sep plandumoj***. Kiam tiu ĉi faris ĝin, kion oni esperas? MI eĉ pensas ne diri adiaŭ al ŝi***. Que caray******!, estyas nenio kiel la knabinoj de nia regiono; ĉi tie estas nur danĝeroj. Vio jam vidas Carlos: estas kiel altaro de corpus,
