enlitiĝas je la dekunua nokte kaj estas pli fullero**** ol neniam. Lasu lin esti tia, ke mi sciigos tiona l Don Chomo*** por ke li cindrosingnalu lin. Miras min vidi vin pensi nur pri viaj studoj.
Foriris do Emigdio, kaj kun li la amuzo de Carlos kaj Mikaelina.
Tia estis, resume, la krudhonesta kaj kamparansintena amiko kiun mi estis vizitonta.
Atendanta vidi lin veno de la interno de la domo, frontis mi la postgvardion aŭdinte ke li kriis al mi dum li saltis barilon de la korto:
—Finfine, ŝtipo!, mi pendis ke vi lasus min atendanta vin. Sidiĝu, ke mi iras tien.
Kaj li eklavis la manojn, kiujn li havis sangigitaj, en la kanaleto de la korto.
—Kion vi faris? —demandis mi al li post niaj salutoj.
—Ĉar hodiaŭ estas buĉotago kaj mia patro leviĝis frumatene por iri al la herbejoj***, estis mi donante la porciojn al la negroj, kio estas problemo, sed mi jam estas libera.
—Ĉoto! —kriis li; kaj malmulte poste prezentiĝis duonnudan nigreton, pasas monas**, kaj brako plena de cikatroj***.
—Portu al la boato tiun ĉevalon kaj purigu la alazan*** ĉevalidon.
Kaj turnanta al mi, post fiksi la rigardon en mia ĉevalo, li aldonis:
—Carizo** kun la retinto!*****
—Kiel difektiĝis tiel la brako de tiu knabo? —mi demandis.
—Enmetante kanon al la muelejo: estas ili tiel stultaj! Taŭgas li nur por zorgi ĉevalojn.
Sekve li komencis servi** la tagmanĝon, dum mi
