estis kun Dona Andrea, patrino de Emigdio, ku preskaŭ lasis sian panolon*** sen franĝoj, dum la kvaronhoro kiam ni interparolis solaj.
Emigdio iris surmeti blankan jakon** por sidiĝi ĉe la tablo; sed antaxu tio li prezentis al ni nigrinon ornamita de pasta azafate**** kun aguamanos*****, kiu portis pendanta de unu el la brakoj bantukon primorosamente***** brodita.
Rolis por ni kiel manĝejo la salono, kies meblaro reduktiĝis al malnovaj kanapoj** de vaqueta***, al kelkaj retabloj*** kitaj kiuj reprezentis sanktulojn, pendantaj alte en la ne tre blankaj muroj, kaj du tabletoj ornamitaj de fruktujoj kaj psitakoj el gipso.
Ni diru la veron: en la tagmanĝo ne estis grandaĵoj; sed oni konis ke la patrino kaj la fratinoj de Emigdio komprenadis tion pri aranĝi ilin. La supo de omleto aromigita de freŝaj herboj de la fruktoĝardeno; la fritaĵo de platanoj; la fromaĝo ŝtona; la pano de lakto kaj la akvo prezentita**** en antikvaj kaj grandaj kruĉoj de arĝento lasis nenion por deziri.
Kiam ni tagmanĝis mi povid vidi spionanta de inter pordo duonfermita unu el la knabinoj; kaj sia sinpatia vizaĝo, lumigita de okuloj nigraj kiel ĉambimboj***, lasis pensi ke tio kion ŝi okultis harminiis tre bone kun tio kion ŝi lasis vidi.
Mi adiaŭis je la dekunua la sinjorinon Andrea; ĉar ni estis decidinta iri vidi Don Ignacio-n en la herbejarojn** kie li estis faranta rodeon****, kaj profiti la vojaĝon por nin bani en la Amaime.
Emigdio demetis sian jakon por anstataŭi ĝin per ponĉo de hilo***; la botetojn de soche**** por surhavigi al si alpargatojn**** uzitajn; ŝnurumis blankajn zamarros**** de
