Estis el cazoleta*** tiuj de la du unuaj, kaj bonegaj, kompreneble, laŭ ili. Jozefo kaj Braulio kunportis aldone lancojn zorge enastadas****.
En la domo ne restis utila hundo: ĉiuj atramojados*** po du, pligrandigdis al ekspedicia grupo plorbojantaj pro plezuro; kaj ĝis la preferata de la kuiristino Marta, Palomo, kiun la kunikloj igadis blinda, ofertis sian kolon por esti kalkulata en la nombro de la lertaj; sed Jozefo adiaŭis ĝin per «huŝ!» sekvata de kelkaj humiligaj riproĉoj.
Luisa kaj la knabinoj restis netrankvilaj, speciale Transito, kiu sciis bone ke estis sia fianĉo kiu havus pli grandajn riskojn, ĉar sia lerteco por la kazo estis nedisputebla.
Profitante mallarĝa kaj enmaranada*** vojeto, ni komencis supreniri laŭ la norda bordo de la rivero. Ĝia oblikva fluejo, se tian oni povas nomi la ĝangalan fundon de la valeto, ĉirkaŭata de ŝtonegoj*** sur kies vertoj kreskis, kiel sur terasoj, krispaj filikoj, kaj kanoj interplektitaj de florplenaj grimpoplantoj, estis obstrubciitaj kelkloke de enormaj ŝtonoj, inter kiuj eskapis la kurentojn en rapidaj ondoj, blankaj ŝprucegoj*** kaj kapricaj plumaroj.
Iom pli ol duono da leŭgo ni estis irintaj kiam Jozefo, haltamte ĉe la defluejo de larĝa zanjon**, seka kaj murigita de altaj barrancos***, ekzamenis kelkajn ostojn malbone ronĝitaj, disigitaj en la sablo: estis ili tiuj de ŝafo kiu la antaŭan tagon oni metis kiel logaĵo al la sovaĝbesto. Iranta antaŭ ni Braulio, Jozefo kaj ni interniĝis laŭ la zanjon***. La restaĵoj supreniris. Braulio, post ĉirkaŭ cent ulnoj de suprenirado, haltis, kaj sen rigardi nin faris signalon por ke ni preterpasu. Atentis orele la murmurojn de la ĝangalo; enspiris la tutan aron kiun sia brusto
