De la ses hundoj, du estis perdintaj la batalon: unu el ili eltripigita je la piedoj de la sovaĝbesto; la alia lasante vidi siajn internaĵojn inter unu el ŝiaj ripoj, disŝirita, venis serĉi nin kaj ekmortis ĝemanta kompatige apud la ŝtono kiun ni okupis.
Dorse kontraŭ grupo de kverkoj**, serpentumigante la voston, hirtiginta la dorson, la okuloj flamantaj kaj la dentaro malkovrita, la tigro lanĉis raŭkajn bufidos****, kaj ĉe la skuo de la enorma kapo, la oreloj faris bruon similan al tiu de la kastanjetoj de ligno. Ĉe la revenoj, ĝenata de la hundoj , ne ne escarmentados*** kvankam ne tre sanaj, oni vidis ke de la maldekstra ijar***** ŝprucis sango, kiun ĝi fojfoje klopodis leki vane, ĉar tiam la hundaro ĝenis ĝin kun avantaĝo.
Braulio kaj Lucas prezentiĝis elirantaj el la kararo sur la ŝtonego, sed iom pli malproksime de la sovaĝbesto lo ni. Lucas estis pala, kaj la makuloj de karate*** de siaj vangostoj, turkbluaj***.
Kunformis ni tiel triangulon la ĉasistoj kaj la ĉasitaĵo, povante ambaŭ grupoj pafi samtempe sur ĝi sen ofendi sin reciproke.
—fajron ĉiuj samtempe! — kriis Jozefo.
—Ne, ne; la hundoj! —respondis Braulio—; kaj lasinte sola sian kunulon, malaperis.
Mi komprenis ke ĝenerala pafado povis fini ĉion; sed estis vero ke kelkaj hundoj pereus; kaj ne mortanta la tigo, erstis al ĝi facile fari diablaĵon trovinte nin sen ŝarĝitaj armiloj.
La kapo de Braulio, kun la buŝo duonmalfermita kaj spireganta, la okuloj disfalditaj**** kaj la hararo malordigita, ekmontriĝis** el inter la kanaro, iom malantaŭ la arbaroj kiuj defendis la dorson de la sovaĝbesto: en la dekstra brako li portis enristrada*** la lancon, kaj per la maldekstra li deturnis la lianojn kiuj malhelpis lin vidi bone.
