Ni ĉiuj restis mutaj; la hundoj mem ŝajnis interesitaj pri la fino de la matĉo.
Jozefo fine kriis:
—Hubi! Mataleon! Hubi! Pikalo! Trunĉo!
Ne konvenis doni paŭzon al la sobaĝvesto, kaj oni evitis tiel pli grandan riskon al Braulio.
La hundoj reiris al atako simultane. Alia el ili restis morta sen ĝeni.
La tigro lanĉis hororan miaŭon****.
Braulio aperis malantaŭ la grupo de kverkoj***, al nia flanko, empunando**** la asta*** de la lanco sen la folio*****.
La sovaĝbesto turnis sur si serĉe de li; kaj li kriis:
»Pafon! pafon!», restanta denove per salto en la sama punkto kie li celumis la lancbaton.
La tigro serĉis lin. Lucas malaperis. Tiburcio havis al koloron de olivo. Li celis kaj nur bruliĝis al ceba*****.
Jozefo pafis: la tigro muĝis denove klopodante kvazaŭ mordi sian lumbon, kaj per salto, reiris tuj sur Braulion. Tiu ĉi, turnante denove sur la kverkoj, lanĉis sin al ni por preni la lancon kiun ĵetis al li Jozefo.
Tiam la sovaĝbesto alfrontis nin. Nur mia ĉaspafilo estis disponebla: mi pafis; la tigro sidis sur la vosto, ŝanceliĝis kaj falis.
Braulio rigardis malantaŭen instinkte por scii la efgfekton de la lasta pafo. Jozefo, Tiburcio kaj mi troviĝis jam proksime de li, kaj ĉiuj samtempe kriis triumfe.
La sovaĝbesto elĵetis ŝaŭman sanguazan*** de la buŝo: ĝi havis la okulojn senbrilaj kaj senmovaj, kaj en la lasta paroksismo de morto etendis la tremantajn gambojn kaj removigis la foliaron volvanta kaj malvolvanta la belan voston.
—Kuraĝan pafon!… Kian pafon! —ekkriis Braulio metante piedon al la besto sur la okcipito—: En la frunto! Tiu ja estas firma pulso!
Jozefo, kun voĉo ne tre sekura ankoraŭ (la kompatinda amis tiom
