alportis ĝin al la loko kie ni troviĝis kaj ekmalfermis ĝin, posr sendi al Tiburcio plenigi niajn kokusojn kun akvo de la rivero.
La provizaĵoj estis blankaj kaj moruskoloraj pastaĵoj de dolĉa maizo, freŝa fromaĝo kaj vinado rostita kun primor***: ĉio tio estis metita sur folioj de plataneto***. Li tuj demetis de buŝtuko botelon de ruĝa vino, panon, prunojn kaj figojn sekigitajn****, dirante:
—Tiu ĉi estas aparta kalkulo.
La maĉetaj poŝtranĉiloj eliris el la poŝoj. Jozefo dividis al ni la viandon, kiu akompanata de la pastaĵoj de dolĉa maizo, estis reĝa manĝaĵo***. Ni elĉerpigis la ruĝan***, malŝatis la panon, kaj miaj kunuloj ŝatis la figoj kaj prunojn pli lo mi. Ne mankis panelo***, dolĉa akompananto de la vojaĝanto, de la ĉasisto kaj de la malriĉulo. La akvo estis fridega. Mia cigaroj de odoro*** fumis post tiu kampara bankedo.
Jozefo havis bonegan humoron, kaj Braulio kuraĝis nomi min edzopatro****.
Kun nekomparebla lerteco, Tiburcio senfeligis la tigron, prenanta la sebon, kiu dizque**** taŭgis por mi ne scias kio.
Aranĝitaj en la tornistroj dfe felo, kapo kaj kruroj** de la tigro, ni ekiris al la posedaĵo*** de Jozefo, kiui, prenanta mian ĉaspafilon, metis ĝin en la sama ŝultro kun sia, antaŭenigante la paradon kaj vokanta la hundon. Haltis li de tempo al tempo por rimarkigi pri iu el la detalos de la matĉo aŭ por doni novan kondamnon al Lukas.
Oni konis ke la virinoj kalkulis kaj rekalkulis nin de kiam ili ekvidis nin; kaj kiam ni alproksimiĝis al la domo
