por eknalsupreniri laŭ la quiebras*** de la pura deklivo, kiam Johano Anĝelo, aperinte inter moruskultivoj, intermetis sin en la vojeto, durante al mi kun l amanoj kunigitaj en gesto de petego:
—Mi venis, mia amo... miestis... sed ne faru al mi ion sumerce***... no de timos denove.
—Kion vi faris? Kio estas? —mi interrompis lin—. Ĉu eni sendis vin el la domo?
—Jes, mia mastro, jes, la infanino; kaj kiel via moŝto*** diris al mi ke mi revenu...
Mi ne memoris pri la ordono kiun mi donis al li.
—Ke vi ne renenis pro timo?*** —demisndis al li Braulio ridanta—.
—Tio estis, jes, tio estis... Sed kiel Majo pasis timigita por ĉi tie******, kaj poste sijoro Lucas trovis min pasanmta la riveron kaj diris al mi ke la tigro mortis sijoron Braulio...
Tiu ĉi malbridigis bruegan ridadon, didante fine al la timigita negrito:
—Kaj vi estis la tutan tagon inter tiuj veproj kiel kuniklo!
—Kiel sijroro Jozefo kriis al mi ke mi revenu baldaŭ, ĉar mi ne devis iri sola por tie supre... —respondis Juan Anĝelo rigardante la ungojn de la manoj.
—vaya! Yo te mezquino!***** —kontraŭdiris Braulio; sed estas kun la kondiĉo ke en alia ĉazado vi devas iri pied-al-piede kun mi.
La nigreto rigardis lin kun nefidaj okuloj, antaŭ lo decidi akcepti tiel la pardonon.
—Ĉu vi akceptas? Mi demandis al li distre.
—Jes, mia amstro.
—Ni reekiru, do. Vi, Braulio, ne malkomfortigu vin akompanante min plu, retroiru.***
—Se estas ke mi volis…
