—Ĉu je sesdek ulnoj** oni faras tiujn pafojn?
—Estas danĝere kalkuli kun la tuta atigdistanco de la armilo en tiaj kazoj; je kardek ulnoj** jam estas longa pafo.
—Kiom malproksime vi estis kiam vi alpafis la tigron?
—Je tridek paŝoj.
—Viro, mi bezonas fari ion bona en la xĉazado kiun ni havos, ĉar male mi lasos enŝimigi tiun ĉi ĉaspafilon kaj mi ĵuros ke mi eĉ ne tominejas** mi ĉasis dum mia tuta vivo.
—Ho! vi jam vidos: mi igos vin brili, ĉar mi igos eniri la cervon al la fruktĝardeno.
Carlos faris mil demandojn pri siaj kundisĉiploj***, najbarinoj kaj amikonoj de Bogoto: venis pomulte la rememoroj pri nia lerneja vivo: li parolis al mi pri Emigdio kaj pri siaj novaj rilatoj kun li, kaj ridis volonte rememorante la komikan finon de la amrilato de nia amiko kun Mikaelina.
Carlos revenis al Kaŭko ok monatoj antaŭ ol mi. Dum tiu tempo siaj vangoharoj pliboniĝis, kaj la niĝeco de ili kontrastis kun siaj rozkoloraj vangoj; sia buŝo konservis al freŝecon kiu ĉiam igis ĝin mirinda; la abunda kaj duonkrispa hararo donis ombron al sia freŝa frunto, ordinare trankvila kiel tiu de vizaĝo de porcelano. Vere li estis belaspekta.
Li parolis al mi ankaŭ pri siaj kampaj laboroj, pri la bovinidoj kiujn li dikigis nuntempe, pri la bonaj herbaĵoj kiujn li estis faranta; kaj fine pri la kunbaza--- espero kiun li havis esti baldaŭ sufiĉe riĉa terposedanto. Mi vidis lin celi certa pri lia malsukceso; se mi klopodis ne interrompi lin por eviti al mi la malkomforton paroli al li pri miaj aferoj.
—Sed, viro —li diris starantsa antaŭ mia tablo kaj post longega diserto pri la avantaĝoj de la dikigejoj de gvineo***** sur tiuj de natura herbo---—: ĉi tie estas multaj libroj. Vi venis portanta la tutan
