—Ke al vi kostis laboro inrerrompi viajn prelegojn. Pri ĉio devis pritrakti: pri bonaj memoroaĵoj de la pasintaĵo***, pri kelkaj najbaroj kiujn ni havis en Bogoto… pri projektoj por la estonteco… Normale***. Ne estas kiel revidi amatan kundisĉiplon. Mi devis forgesi ke vi deziris vidi unu la alian. Ne akuzu vi al Carlos** pro tiom da prokrasto, ĉar li estis kapabla eĉ proponi al mi veni sola.
Mi manifestis al don Jeronimo ke mi ne npovis pardoni al li ke li malpermesis al mi tiomlonge la plezuron vidi lin kaj Carlos-on’ kaj ke tamen, mi estus multe malpli rankorema se la ĉeesto de ili ĉe ni estus longa. Al tio li respondis, kun la buŝo ne tiel malplena kiel oni povus deziri, kaj rigardante min deflanke dum li trinkis buŝplenos da ĉokolado.***
—Tio estas malfacila ĉar morgaŭ komenciĝas la datas**** de salo.
Post momento de paŭzo, dum kiu ridetis mia patrino nepercepteble, li daŭrigis:
—Kaj ne estas solvo: se mi ne estas tie, devas iri tiu ĉi.
—Ni havas multon por fari —apunto*** Carlos kun kekke da suficiencia**** de viro de negocoj***, kiun al li devis ŝajni oportuna sciante ke ĉasi kaj studi estis miaj ordinaraj okupoj.
Maria, resentida*** eble kun mi, forevitis rigardi min, Ŝi estis bela pli lo neniam, tiel leĝere pala. Portis ŝi vestaĵon de gasa***** nigra abunde*** disgutata de bluaj vinberetoj, kies jupo, falante en multegaj faldoj, susuris kiam ŝi paŝis tiel malrapide**** kiel la ventetoj de la nokto en la rozujoj de mia fenestro. Ŝi havis al bruston kovrita de travidebla panoleta**** de la samo koloro de la robo****, kiun ŝi ŝajnis ne kuraĝi tuŝi nek la bazon** de ŝia gorĝo de vizaĝo de azucena***; pendanta de tiu ĉi, en ŝnuro de nigra hararo, brilis kruceton de diamantoj; la ha-
