MIĈJO. Ke vi prenu bonan ektrinkon el mia botelo.
ESKO. Mi?
MIĈJO. La sama viro!
ESKO. Vi scias, ke ĝis tiu tago miajn lipojn ne malsekigis ia maldolĉaĵo.
MIĈJO. Sed hodiaŭ ili malsekiĝu!
ESKO. Ĉu mi drinkus? Ne!—Kredu min, Miĉjo Vilkastus, mi apenaŭ scias la guston de l’ brando.
MIĈJO. Gustumu nun, por ke vi sciu! Ektrinku, Esko, el tiu klara botelo.
ESKO. Mi malamas la brandbotelon de mia tuta koro kaj animo.
MIĈJO. Tio okazas, ĉar vi ne pli bone konas ĝian internan naturon.
ESKO. Nakkinen, mia maljuna onklo, ĉesante drinkadon, terure malbenis brandon. Li nomis ĝin veneno el la puto de profundo.
MIĈJO. Estu certa, kiam li denove komencos drinki, li nomos ĝin mielguto el la monto de l’ alteco.
ESKO. Jes, li ĝin malbenis kaj la brandbotelon li nomis korno de l’ diablo.
MIĈJO. Estu senzorga, kiam li denove komencos drinki, li nomos ĝin korno de l’ feliĉego.
ESKO. Vi parolaĉas, Miĉjo. La brando ne bezonas defendanton.
MIĈJO. Tute vere, kiel neniu bona kaj honesta afero.
ESKO. Malbenata afero, la branda afero. Oni pretendas, ke iu kuracisto eltrovis la branddistiladon. Se tiu kuracisto troviĝus tie ĉi, tuj mi lin pendigus.
MIĈJO. Kaj mi anstataŭus lin en la pendigilo, se
